September 2002
Ik ben Angél
Hoe begin je in godsnaam een dergelijk verhaal, bij het begin dan maar hé. Vanaf mijn geboorte heeft (naar horen zeggen) mijn vader geen enkele affectie naar mij toe getoond. Mijn eerste herinneringen beginnen op mijn 3e levensjaar. Ik had 2 vaders, een overdagvader een agressieve man die lichamelijke straffen zoals slaan, schoppen, me opsluiten, geen eten niet schuwde. Voor die man was ik bang maar ik had ook een nachtvader.
Deze kwam in mijn kamertje en noemde me zijn kleine blonde lieve poppetje. Hij zat wel aan me, betaste me op een manier en op plaatsen die niet prettig waren toch wilde ik “meewerken” in zoverre als je als kleuter kunt weten wat er gebeurt. Immers deze man vond me lief en ik wilde zo graag lief en gekoesterd worden.
De eerste jaren gingen zo voorbij. Wel moest ik regelmatig mee naar een kleine groep mensen met opa aan het hoofd (vaders kant) die me leerde dat God het kwade vertegenwoordigde en Satan al het goede. Ik leerde trouw hun lessen maar zat tegelijkertijd op een katholieke school waar ze me weer leerde dat god het goede vertegenwoordigde. Ik begreep er niets van en raakte steeds verwarder.
Op mijn 8e werd ik door mijn vader naar mij opa gebracht en achtergelaten. Daar werd ik voor het eerst van mijn leven verkracht volgens opa omdat het nodig was. Zo bleef ik zuiver en puur en werd al het kwade uit me gedreven. Volgens hen en de andere “leden” betekende zuiver het blanke Arische ras en perfect zijn als mens. Ik herinner me de immense pijn die ik voelde alsof mijn lichaam uit elkaar gereten werd. En ik moest keer op keer behandeld worden aangezien ik maar een slecht kind was dat niet aan hun normen kon voldoen als zijnde perfect mens.
Mijn vader was nooit tevreden, een 9 op school was straf, het is immers niet perfect. De afwas moest ik 3 keer doen, het was nooit perfect. In middels was mijn vader me ook gaan behandelen om me zo perfect en zuiver mogelijk te krijgen, de lessen in de groep volgde ik trouw.
Op mijn 12e nam mijn vader het over van opa en de man werd echt agressief nu overdag en in de nacht. Nooit voldeed ik aan zijn normen.
En mij moeder ging meedoen, actief meedoen in de incest, ik werd ook door haar misbruikt. Daarmee stortte mijn wereld in de vrouw die elke middag na school zat te wachten met thee en een koekje. De vrouw die ik mijn jonge leventje al beschermde door de klappen van hem op te vangen voor haar. Deze vrouw misbruikte me in de avond, mijn enige houvast was daarmee verdwenen.
Ik werd een slecht kind, een duivelsgedrocht een foutje op deze wereld genoemd. En ik geloofde het zij wisten het immers beter ik was maar een kind, wat wist ik nu. Ik leerde mezelf om pijn uit te sluiten ik kreeg daar ook les in van mijn vader. Ik moest ook wel wilde ik het volhouden allemaal. Voelen, emotie, huilen, ziek zijn allemaal tekenen van zwakte, niet perfect zijn en dus straf.
Mijn leven bestond uit 1 emotie namelijk angst elke seconde angst te falen. Elke seconde angst voor straf. Praten erover kon niet dat betekende hoogverraad en die hadden geen recht op hun bestaan op deze aarde. Ik hield mijn mond al ben ik 3 keer uit huis geweest 2 keer op mijn 15e en definitief op mijn 17e.
Na 1½ jaar in een internaat ging ik op mezelf wonen. Alles begon gewoon opnieuw en ik had werkelijk de kracht niet er tegen in te gaan. Uit angst of omdat ik niet beter wist en vond dat ik niet perfect was en dit dus verdiende? In ieder geval is het me met behulp van de politie uiteindelijk op mijn 25e gelukt de incest te stoppen maar dan begint de ellende pas.
Wat nu hoe ga je hier in godsnaam mee om. Goed hulp heb ik tot nu toe niet gevonden en ik red me maar net. Hoe het gaat nu en verder kun je elke week lezen in mijn dagboek. Ik wens al mijn lotgenoten heel veel sterkte en liefs toe.
Je kunt ook een bezoekje brengen aan de homepage van Angél.
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
