Augustus 2003
Waar moet ik beginnen met mijn verhaal….het is ook al zolang geleden allemaal…De herinneringen zijn weg of zijn heel vaag, maar de pijn, het verdriet, de angst, de woede, de verwardheid, dat zit nog steeds heel diep in me weggestoken.
Maar sinds vorig jaar zijn ze naar mijn bewustzijn gekomen. Na al de verdomde lange jaren, kwamen ze totaal onverwachts naar boven.
Hè, er scheelde wel degelijk iets met me….er begon stilaan een puzzel in elkaar te vallen. Waarom ik bang ben voor intimiteit, voor liefde, voor genegenheid…voor ooooh zovele dingen in mijn leventje. Het valt me zwaar nu om er terug over te beginnen…de tranen lopen hier, terwijl ik schrijf, over mijn wangen…Maar ik laat ze stromen, stromen als rivieren om uiteindelijk in de grote massa te verdwijnen. Het is de eerste keer dat ik eigenlijk erover ga schrijven.
Wat er naar boven zal komen, zal ik wel neerschrijven…Ik laat mijn vingers over het toetsenbord glijden….en ze vertellen het verhaal van Angelina….Angelina was een nakomertje…..Zij had nog een broer van 13 en een zus van 10…Angelina was een ongelukje…Een ongelukje die toch wel welkom was in de familie. Zij groeide op in een welgesteld milieu waar het haar aan materiële dingen niet ontbrak. Haar ouders waren zelfstandig. Ze hadden een bloeiende bakkerij. Waar er steeds weer veel werk aan de winkel was. Oh,wat waren er veel jaloers op me….Mooie kleren altijd, krijgen wat je wou…alles hebben waar je hartje naar verlangde.
En dan een geweldige papa hebben waar je alles van mocht en kreeg. Hey, was ik blij met hem….zovele jaren is hij inderdaad mijn afgod geweest.. Tot vorig jaar toen de herinneringen kwamen… Hij was toch niet die aardige man die ik adoreerde. Hij werd plots een monster… Pffff, wat een verwardheid, wat een tweestrijd. Ik weet nu dat hij me, van ongeveer mijn 3e jaar tot mijn 12e á 13e jaar seksueel misbruikt heeft.
Mijn herinneringen zijn vaag, mijn gevoelens zijn sterk. Ik herinner wel dat hij steeds dronken was als hij aan me zat. Meer krijg ik niet op papier gezet nu…en toch wil ik doorgaan. Hij bleef ook gewoon doorgaan, hoezeer ik ook wou dat alles stopte. Het is zo verwarend allemaal… Ik vroeg gewoon zijn aandacht… Ik wilde gewoon warmte en liefde krijgen…. Nooit was er tijd voor me, nooit was er tijd voor een knuffel, voor liefde… Altijd maar werken en werken. En hey, dit was dus de manier dat ik aandacht kreeg van papa… Wist ik veel op 3 jarige leeftijd dat het zo op deze manier niet goed was. En hey, ergens was het ook wel leuk… Godverdomme Pa, ik haat je, ik haat je en heb je lief…
Hij bezorgde me ook orgasmen en dat vind ik verschrikkelijk. Hoe kon ik plezier eraan beleven zeg… Jezus, walgelijk gewoon… Ik herinner me ook nog dat hij zich aftrok voor mijn ogen als ik op mijn potje zat te plassen. Ik weet ook dat als hij op me lag, dat hij dikwijls zijn hand op mijn mond legde, zodat niemand me kon horen roepen. Hij maakte vorderingen, want op een gegeven ogenblik was zijn hand niet meer nodig. Ik had geleerd dat ik beter stil kon zijn, dan het stikkingsgevoel er ook nog bij te nemen. Dus, ik werd stil dan, ik hield mijn angst wel stil.
Ik leerde ook uit mijn lichaam verdwijnen…Alles op een veilige afstand zien te gebeuren. Weg uit mijn gevoelens, weg van de angst, weg van Angelina…. Hij zat aan mijn borstjes, aan en in mijn vagina, in mijn mond. Ik verstijf nu weer als ik dit neerschrijf. Soms kreeg ik ook nog een pak rammel eerst. Als ik wou wegrennen van hem, als ik onder de kast wou kruipen, zodat hij niet aan me kon komen. Maar hoe hard ik ook probeerde weg te vluchten, ik was niet opgewassen tegen zijn razernij, tegen zijn kracht, tegen zijn driften, tegen zijn geiligheid.
Ik zit op het moment tussen vluchten en niet meer willen vluchten. Ik zit mee vele lege gaten in mijn bewustzijn. Ik hou niet van gaten en wil ze opgevuld krijgen. Ik wil het leven van de kleine Angelina terugzien, doorvoelen en verwerken tot het een geheel wordt, dat ooit een plaatsje zal krijgen tussen de rest van mijn leven………….
Hiervoor zal ik mijn weg moeten zoeken in de therapieënwereld…. En deze wereld komt elke dag terug een stukje dichterbij…….
Liefs,
Angelina
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
