Juni 2001

Anne’s verhaal.

Mijn naam is Anne, geboren in het jaar 1976.

Als kind was ik een heel gelukkig meisje…tot ik ongeveer in het eerste of tweede middelbaar zat m.a.w. in het begin van mijn puberteit, begin van ontwikkeling van kind naar volwassen vrouw.

Ik ben enig kind, jammer genoeg !!!

Mijn vader wou een tweede kind maar mijn moeder niet. Als twaalfjarige kreeg ik in de gaten dat mijn moeder tijdens haar huwelijk en tot op heden nog steeds een bijkomend lief heeft. Ik ken die man en diep in mijn hart is het een van de braafste mannen die ik ken. Ik zou hem veel liever als vader gehad hebben dan mijn eigen vader, die van zijn macht over ons en vooral over mij misbruikte.

Als tiener mocht ik weinig of niets. Ik mocht niet met vriendinnetjes en zeker niet met jongens opschieten. Enkel naar school gaan mocht omdat het moest, maar terwijl al mijn klasgenootjes heel blij waren als het vakantie was, kon ik beginnen huilen, ik heb veel mijn tranen moeten bedwingen. Vanaf mijn dertiende zag ik er tegenop als de schoolvakanties eraan kwamen.

Mijn vader is zelfstandig en ik moest constant bij hem zijn. Ik moest hem helpen met zijn werk. Was het maar alleen zijn werk! Neen, kortgerokt moest ik mee, een lange broek mocht ik in zijn bijzijn nooit dragen, ook niet in het weekend als we de zondag samen met mijn moeder ergens naartoe gingen zoals b.v. de wekelijkse bijeenkomst bij mijn grootouders van zijn kant en mijn moeders kant. Het begon met op zijn schoot te moeten zitten. Hij werd al kwaad als ik eens geen zin had. Dan begon hij op mijn billen te wrijven. Dat was nog vrij braaf want dat was in het bijzijn van mijn moeder en familieleden maar alleen ik wist dat er meer achter stak.

Hij keek naar pornofilms terwijl ik met hem alleen thuis was want mijn moeder werkt al heel lang, nog steeds voltijds dus hij had tijd zat om met mij alleen te zijn. Heel vaak moest ik mij voor hem uitkleden, en hij was meestal ook naakt in mijn bijzijn, dan. Hij heeft mij dikwijls gefilmd, gefotografeerd met geringe kleren aan en naakt. Dikwijls moest ik daarna hem aftrekken. Hij kon het ook niet laten om mijn borsten te strelen, naar te staren, mijn schaamstreek te bekijken en te strelen. Ik walgde daarvan.

Wat moest ik doen?

Met moeder erover praten?

Mijn familieleden?

Mijn vriendinnetjes, die me toch niet zouden geloven?

Hij wist dat mijn moeder met en anderen neukte. Hoeveel ik tegen hem gezegd heb van ga bij een andere vrouw, ga naar de hoeren (toen kon ik geen mooier woord bedenken), neen hoor, hij bleef mij maar voort ambeteren. Enkele keren zelfs kwam hij op mij liggen en stak hij zijn vuil vieze pik (in mijn ogen toch) tussen mijn billen tegen mijn vagina. Ik smeekte hem om er niet in te gaan. Gelukkig voor mij heeft hij het nooit gedaan. Ik was maagd en ik wou niet door hem ontmaagd worden, wie weet wat voor gevolgen dat dat zou opleveren. Iedere keer weer opnieuw zat ik met die angst als ik met hem alleen was.

Tijdens zijn zelfstandig beroep, heeft hij ook nog een paar jaar in ploegenstelsel gewerkt. Mijn moeder haar vriend kwam dan bij ons thuis maar ik moest op mijn kamer of in de living blijven terwijl zij op mijn ouders hun slaapkamer vertoefden. De rest kan je al vermoeden wat die 2 deden. Dikwijls ben ik kwaad geweest op mijn moeder in mijn binnenste want ik wou het niet laten blijken in haar bijzijn, ik hield mij heel dom dat ik zogezegd van niets wist. Ik werd 14, 15, 16 en ik begon om de 2 weken uit te gaan in een dancing ongeveer 2 km van mijn huis. Om 1.00u kwam meestal mijn moeder om mij, toen ik bijna 19 werd mocht ik uitgaan tot max. 1.30u, belachelijk vroeg als je merkt hoe de jeugd vandaag tot de vroege uurtjes uitging. Veelal chanteerde mijn vader me ermee. Als ik niet deed wat hij vroeg, kon ik mijn avondje uit dat ik eens mijn gedachten elders kon op zetten wel vergeten. Tegen mijn zin, heb ik hem aan mij moeten laten komen, ongeveer 6 jaar lang of misschien wel 7. Tegen mijn zin heb ik naakt moeten poseren voor hem, niet mogen aantrekken van kleren wat ik zelf wou, tegen mijn zin moest ik hem bevredigen door zijn pik af te trekken, hem zien klaarkomen, dat zaad alleen al zin, zijn pik alleen, maar zien… ik was er vies van.

Mijn moeder was wel eens vies op hem als zij mij ook liever eens op een zondag een lange broek wou doen aandoen want dan begon het dat hij vies werd, maar verder heeft ze blijkbaar geen vragen gesteld. Op den duur vond ze het normaal dat ik er maar aan toe gaf aan zijn grillen voor de vrede in huis te bewaren. De situatie werd pijnlijker en moeilijker als ik mijn vriend, nu mijn echtgenoot leerde kennen toen ik 16 en een half was. Hij woonde ongeveer 30 km verder en ik kon nog niet met de auto rijden. Natuurlijk moest ik van mijn vader met hem leren rijden en deeltijds met de rijschool. Gelukkig heeft dat maar een half jaar aangesleept. Mijn vader werd jaloers, mijn moeder kon mijn vriend niet af want hij was niet mooi genoeg, voor mijn vader woonde hij te ver en het was een jongen die alleen maar oog had voor zijn eigen vrienden en zijn eigen goesting. Het tegendeel heeft mijn man al genoeg bewezen. Zonder hem was ik er nooit uitgekomen. Mijn vader bleef me chanteren. Als ik niet toegaf aan hem mocht ik mijn weekendafspraakje met mijn vriend wel vergeten. Altijd moest hij weten waar we naartoe gingen, dikwijls had ik schrik dat hij me ging volgen. Na 4 maand had ik voor de eerste keer intiem contact met mijn vriend met wie ik het wel wilde en bij wie ik mij goed voelde. Voor mij werd de situatie moeilijker en moeilijker. Bijvoorbeeld een dagje met mijn vriend naar zee gaan, dat was ten strengste verboden!!! Had hij ruzie met mijn moeder dan mocht ik mijn afspraakje met mijn vriend ook wel vergeten.

Gelukkig heeft hij dat geduld overwonnen want die jongen op wie ik voor hem verliefd was, zou nooit zoveel geduld gehad hebben en zou het zeker afgemaakt hebben als alles uitkwam. Hij had al een complex op het gebied dat ik alleen beschaafd Nederlands kan spreken en hij alleen dialect. Mij stoorde dat niet maar achteraf was het nog goed dat het op tijd is afgeraakt. Met hem ben ik buiten een tongkus nooit meer gedaan. Zowel mijn moeder als zeker mijn vader konden alleen maar mijn vriend slecht slecht spreken. Het was zelfs verboden om met mijn vriend bij mijn geliefde grootvader, met wie ik een heel sterke vriendschappelijke band had, te gaan. Gewoon omdat ze wisten dat mijn grootvader mijn vriend goed afgekunnen zou hebben. Ongeveer een week voor mijn grootvader is overleden, hebben we eens niet geluisterd naar mijn ouders en zijn we op een donderdagavond naar mijn grootouders gereden achter dat we eens samen mochten gaan eten, voor een half uurtje maar en dat was heel goed meegevallen. De week nadien is hij gestorven, dan heb ik ook bekend aan mijn moeder dat ik zonder toestemming mijn vriend voorgesteld had aan haar vader, mijn geliefde grootvader en dat ik heel blij ben dat hij hem toch tenminste 1 keer gezien had. Verwijten dat ik naar mijn kop kreeg, dat was ongelooflijk!!! Als straf mocht ik dat weekend dat mijn grootvader die gestorven was mijn vriend niet zien. Ik zat nog dieper in de put dan ik al was. Achteraf heb ik gehoord van mijn meme dat mijn geliefde grootvader in de kliniek heel veel sprak over mijn vriend en ik, en dat hij ons heel graag nog eens wou samen zien. Maar mijn grootmoeder mocht jammer genoeg tegen mijn ouders daar niets over zeggen en nu is het helaas te laat. Op een dag was er nog eens serieus boel thuis en ik kon het niet meer laten om te verzwijgen.

Ik zei iets in de zin van: “je moest eens weten wat ik nog allemaal met dienen vent (mijn vader) moet meemaken”. Mijn vriend heeft het volledig uit mij getrokken. Hij vroeg het op de man af: “Misbruikt hij je?”. Ik smeekte hem om het niet aan te geven. Mijn vriend die er ziek van werd en er de volgende dag niet kon door werken want hij had serieuze braakneigingen op gans de dag, hij heeft het aan zijn moeder, mijn schoonmoeder verteld. Zijn moeder heeft hem naar de Rijkswacht gestuurd in zijn gemeente. Een van de volgende dagen kreeg mijn vader een oproep dat hij naar diezelfde rijkswacht moest gaan en ik ook om een verklaring af te leggen. Ik moest het wel aan mijn moeder bekennen. Mijn moeder was vies op mij omdat ik het nooit eerder aan haar gezegd had, ook al zei ook dat ik nooit durfde en dat het van mijn vader nooit zou gemogen hebben, ze kon mij maar niet begrijpen. Ze durfde nog te zeggen dat zijzelf het grootste slachtoffer is want zij moet bij haar man slapen die liever zijn dochter ziet dan haar. Ik stelde nog voor om met haar het huis uit te gaan en met haar alleen te gaan wonen met of zonder haar vriend. Ik zei haar dat ik het niet meer zag zitten om met dienen vent, haar man, mijn vader onder een dak te wonen.

Ze kon dat maar niet begrijpen.

En wat gaat zijn familie en mijn familie zeggen?

En wat gaan de buren zeggen?

En zijn zaak gaat er onder lijden, net nu hij zelfstandig is geworden?

Mijn moeder die haar vooral op dat moment alles kon permitteren wat ze ook maar wilde op het materieel vlak, zij kon van haar luxe niet scheiden. Ze bleef bij hem en ik moest het hem vergeven. Hij kreeg nog een kans van de rijkswacht en van haar vriend die ook bij de politie is met wie mijn man en ik persoonlijk eens zijn gaan praten die enkele dingen met mijn vader heeft besproken. Ondertussen was ik 18 jaar, 3 maand voor ik 19 werd. Ik had gelukkig vlug voltijds werk gevonden in een supermarkt, als ik mijn school beëindigd had, maar de dagen die ik toch thuis was, moest ik toch weer mee met mijn vader.

Ik zal het mijn moeder nooit vergeven dat ze mij meestuurde met mijn vader achter de gebeurde feiten.

Het enige dat ze zei was: “Je moet het mij zeggen van zodra hij aan u komt”. De sfeer tussen hem en mij was niet te snijden. Hij kwam niet meer aan mij, maar ik moest kortgerokt blijven bij hem en hij was iets beter voor een maand op het gebied van mijn vrijheid met mijn vriend. Gelukkig hebben mijn vriend, voor mij een goedkoop autootje bezorgd heeft en ik op voorhand het noodzakelijkste bijeen gelegd voor de dag dat ik van huis zou weggaan, we voelden het aankomen dat ik weer minder en minder toegelaten kreeg dat geen van mijn beide ouders mijn vriend kon rieken nog zien.

De druppel heeft de emmer doen overlopen toen mijn vader me een week op voorhand verbood om met mijn vriend een dagje naar zee te gaan. Vooral toen mijn moeder me aanraadde om er niet meer over te praten met mijn vader en mijn vader zijn verbod moest aanvaarden.

Ik werkte, ik was afgestudeerd, ik had mijn rijbewijs en ik was meerderjarig!!!

Op een zondagnamiddag ben ik van huis weggelopen. We hebben in een dreefje rechtover het huis van mijn ouders gewacht tot ze doorreden, toen had ik nog een sleutel van het huis. Alles vlug in de koffer van de auto van mijn vriend gegooid, een lange afscheidsbrief op voorhand geschreven achtergelaten en ik geloof zelfs de huissleutel. ‘s Avonds ben ik opgenomen in een vluchthuis want mijn schoonouders raadden het mij af om bij hen in te wonen want ze wisten mijn vriend maar al te goed wonen en inderdaad mijn moeder kwam hysterisch roepen aan de trap voor gans het vluchthuis dat ik bij haar moest komen, mijn vader besefte het maar al te goed dat hij de schuldige was, hij hield hem gedeisd. Mijn kamerdeur was op slot!!! Mijn hart heeft nog nooit zo angstig gebonkt als toen. Gelukkig ben ik daar heel goed behandeld geweest en de psycholoog raadde me af om de volgende dag te gaan werken want zoals voorzien stonden ze ‘s anderendaags op mijn werk.

Enkele dagen later toen mijn tante me op mijn werk kwam lastig vallen met het verhaal dat ik moest naar huis komen want mijn moeder zat al aan de kalmeringsmiddelen en haar huisdokter (van toen af niet meer mijn huisdokter) me op mijn werk belde, wist ik dat ze mij bij mijn familie niet de waarheid verteld hebben. Tegen mijn tante, de zus van mijn moeder heb ik het nog gezegd, maar ze heeft me blijkbaar niet gehoord of niet willen geloven.

Sedertdien is mijn familie niet meer gelijk ze vroeger tegenover mij waren en zeker niet tegenover mijn vriend, nu al 4 jaar mijn man. Een half jaar hebben we samengewoond, na die week in het vluchthuis in het oorspronkelijk huis van mijn vader zijn ouders, dat waren de enigen uit de familie die nog begrip hadden voor ons. Voor hen heb ik ook de waarheid niet willen zeggen over mijn vader want het zijn zijn ouders die enorm gekwetst zouden zijn en misschien wel hun dood zouden worden. Mijn grootmoeder is al jaren een hartpatiënt. Dan hebben we 10 maanden ingewoond bij mijn schoonouders omdat ik in hun buurt werk gevonden had. Nu wonen we ongeveer 4 en een half jaar in een huis die we gekocht hebben van zijn oom. We zijn ook al 4 jaar gehuwd en we hebben een dochtertje, die deze week 11 maand wordt. Mijn grootste wens is dat mijn dochter niet dezelfde miserie moet verwerken. Van mijn man heb ik niets te vrezen, maar je weet nooit van haar grootvader, mijn vader.

Mijn ouders zijn nog samen, mijn moeder heeft nog haar lief, mijn vader heeft een half jaar (denk ik) naar een bijeenkomst geweest met nog andere mensen met dezelfde gewetensproblemen als straf waar ze een soort voorlichting kregen. Dat was nog voor de periode van Julie en Melissa, die door Dutroux behandeld werden. We zien ze nog regelmatig, mijn vader doet zijn best om goed te staan, vooral tegenover mijn man en mijn dochter. Mijn moeder kan het helaas niet wegsteken dat ze mijn man nog steeds niet af kan. Tegenover ons dochtertje doet ze zeer goed haar best maar de band tussen mijn moeder en mij is niet meer zoals voor die voorbije gebeurtenissen. Soms behandeld ze mij als een kind en soms wil ze zelfs niet een keer luisteren naar mij. Van zodra ik een woord lof over mijn man zijn familie zeg of over mijn voorbije werk, nu ben ik werkzoekende want mijn vorig werk is failliet gegaan tijdens mijn ouderschapsverlof, dus kan ik nu volledig instaan voor de opvoeding van mijn dochtertje en we zijn alvast bereid om zo vlug mogelijk een tweede kindje te maken want ik wil niet dat zij ook zo eenzaam zonder broertje of zusje wordt als ik toen en nu soms nog ben, ook al heb ik een man en een dochtertje met wie ik gelukkig ben en word ik door mijn schoonfamilie ook goed aanvaard. Vrienden heb ik niet veel maar degene die ik heb zijn fantastisch: mijn moeder wil daar niet over uitwijken, het is net of ze jaloers is. Ze gunt mij geen geluk. Ook besef ik dat de band met mijn ouders en mijn familie niet meer zal worden zoals voorheen. Daar leer ik nu ook mee leven.

UPDATE VAN ANNE’S VERHAAL EN VERWERKING.

7 juli 2001

Toen de gebeurde feiten aan mijn moeder bekend gemaakt werden en ze zei dat zij het grote slachtoffer, niet ik volgens haar, heb ik haar geantwoord met de volgende woorden: ” Stel u eens voor in mijn plaats! Stel u een voor dat uw vader (mijn geliefde grootvader Edmond, haar vader dus) u misbruikt zou hebben. Hoe zou je je dan voelen?”

Kwaad dat ze was op mij, ik kreeg nog eens verwijten naar mijn hoofd gegooid. Ze zei: “Ben je niet beschaamd om zoiets te durven zeggen over uw grootvader, die zoiets nooit gedaan zou hebben en nooit gedaan heeft. Bij wijze van spreken, kon ik haar nek wel omwringen op dat moment. Met handen en voeten heb ik haar proberen uitleggen, dat ik mijn grootvader niet van zulke misdaadfeiten beschuldig, maar dat ze zich gewoon eens moest inbeelden als hij het wel met haar gedaan had. Ze heeft gewoon niet geluisterd naar wat ik zei of niet willen luisteren. Dat niet luisteren doet ze nog veel te veel!!! Ik zou er soms van ontploffen, bij wijze van spreken. Ik kan meer vertrouwelijke dingen zeggen tegen mijn schoonmoeder dan tegen haar. Ik vind dat vreselijk. Ze is mijn biologische moeder maar voor mij is dat ook alles wat ze voor mij nog betekent. In haar moedertaak, heeft ze meer dan eens gefaald. Ik weet nu al zo goed als zeker dat ik voor mijn kinderen een veel betere moeder zal zijn. Ze mag dan nog meter zijn van ons dochtertje maar ze zal zich niet moeten bemoeien met haar opvoeding. Zijn moeder mag tips geven, volop want mijn schoenmoeder is een heel goed mens en een bovenste beste moeder, als ik merk hoe haar kinderen naar haar opkijken!!! Stefaan heeft veel eigenschappen van zijn moeder, de meeste in vergelijking met zijn broers en zussen. Door de jaren heen besef ik ook maar al te goed dat ik weinig of bijna geen eigenschappen van mijn moeder heb. Uiterlijk lijken we veel op mekaar. Ze mag ook gezien zijn uiterlijk want ze is een hele mooie vrouw voor haar leeftijd maar dat is dan ook het enige. Voor haar komt het uiterlijk op de eerste plaats. Ze heeft mij in de tijd genoeg doorgestoken dat Stefaan altijd een jeansbroek draagt en nooit een kostuum op zondag. Soms hangt ze de antiquair uit en soms wil ze de moderne madame uithangen met haar sportief wagentje, geschminkt en kortgerokt op haar 45ste en heel kort zelfs waarvoor ik mij in schaam in haar plaats. Ze heeft ook nog steeds lang haar zoals vroeger. Ze hebben weinig of geen vrienden maar ze is ongelooflijk asociaal. Gans het tegen over gestelde van Stefaan. Daarom dat ze hem ook niet af kan. Ze beschuldigt hem nog steeds omdat hij mij heeft doen ontplooien naar wie ik eigenlijk ben. Ik ben wel iemand die graag onder de mensen komt , mijn moeder niet. In ‘t begin durf ik soms nog verlegen zijn maar ik word gewaar dat ik veel losser geworden ben. Ik ben geen chiqué madame gelijk mijn moeder. Ik ben met geen fotomodel getrouwd, gelijk zij want mijn vader mocht uiterlijk nog gezien zijn in zijn jonge jaren, die ik mij nog van op foto herinner.

De wijze woorden van mijn grootvader vergeet ik nooit: “een schone mens die vanbinnen een slecht karakter heeft dat is een lelijke mens en een lelijke mens met vanbinnen een schoon en een goed karakter dat is een schone mens”.

Blijkbaar heeft mijn moeder die wijze woorden nooit onthouden. Dat verklaart ook haar luistergedrag. Ik kan wel luisteren (ik moest wel altijd naar hen luisteren) en dat kan zij niet.

Zij is ook een nakomeling maar een verwend, door haar vader verwend nakomeling. Haar oudste zus heeft het beste karakter van de 3 zussen. Ze is toevallig ook meter van mijn moeder is ze lijkt het meest van karakter op mijn grootvader.

MIJN TANTE DANIELLE.

11 juli 2001

Nu iets over mijn tante Danielle:als kind was ik heel blij dat ik de woensdagnamiddag, terwijl mijn ouders werkten bij tante Danielle mocht gaan. Dat was eens een namiddag rust voor mijn grootouders bij wie ik alle middagen warm eten bleef eten en veelal in de schoolvakanties ook verbleef. Die tante heeft mij ook het meest verwend. Ze had altijd wel iets gekocht voor mij: een boek, een snoep, een speelgoed, soms een kledingstuk en als ik dan met haar mee mocht naar de winkel, mocht ik meestal zelf iets uitkiezen, wat ik maar wou (natuurlijk binnen een bepaalde prijs). Ze maakte veel grapjes, ze danste eens met mij of zonder mij, ik was heel graag bij haar. Ze kon toen nog naar mijn verhalen luisteren. Ik was de jongste van de familie en misschien wel het meest verwend, toen, bij mijn familie maar ZEKER NIET bij mijn ouders. Mijn nicht die ongeveer 14 jaar ouder is dan mij, kon mij niet goed af. Ze zag hoe ik verwend werd door haar moeder,ze was gewoon jaloers en ik heb in mijn kinderjaren nooit begrepen waarom mijn nicht meestal vies was en waarom ik van mijn tante Danielle niet mocht zeggen tegen mijn nonkel en mijn nicht als ik iets van haar gekregen had. Ik was “haar zoetje”, een troetelnaampje die ik kreeg van haar. Tijdens mijn secundaire opleiding zagen we mekaar al veel minder maar soms durfde ze eens op een zaterdag of zo, mij meevragen om naar de winkel te gaan om kleren die ik zelf mocht kiezen. Ik was zeer blij natuurlijk, ik was dan een paar uur verlost van het bijzijn van mijn vader. Meestal hadden mijn ouders daar zelfs ruzie over want mijn moeder keurde het altijd goed maar mijn vader was meestal vies omdat ik weer enkele uren minder lang bij hem was. Meer dan de helft van de kleren die ik toen had uitgekozen, die mijn tante betaald had, mocht ik zelfs van mijn moeder niet dragen omdat zij die kleren niet graag zag of een te lange rok voor mijn vader, die ik dan ook in de kast moest laten liggen. Bloesjes of een trui mocht ik meestal nog dragen, maar wanneer zij het wilden dat ik het aantrok NOOIT wanneer ik het zelf wou of uitzonderlijk een keer misschien. Mijn tante Danielle was voor mij een tweede moeder. Jammer genoeg heeft ze na de gebeurde misdaadfeiten nooit klaar gestaan om eens naar mij te luisteren. Ze kwam mij tijdens mijn middagpauze op mijn werk lastig vallen om mij te smeken om terug naar mijn ouders te gaan i.p.v. in dat vluchthuis te blijven. Een vluchthuis betekende voor hen alleen, een tehuis voor ex-drugsverslaafden en een tehuis voor mensen met andere ernstige problemen maar ja… als ik zei dat mijn vader mij misbruikt heeft dan was dat voor haar blijkbaar niet ernstig genoeg. Ze heeft mij niet geloofd, wat ik zei over mijn vader. Ze bleef maar over mijn moeder spreken, over haar jongste zusje die zij beschermde en verdedigde zoals “Weet je wel wat je je moeder aan doet?”- “En wat gaat uw meme daarvan zeggen?”-“We hebben u altijd alles gegeven. Je had niets tekort.”-“We zijn niet meer content van u.”-“Huisarts X is al alle dagen bij uw moeder moeten op huisbezoek komen want uw moeder kan de situatie niet meer aan, zolang je niet naar huis komt.”- “Ze moet zelfs al zware anti-depressiva pillen slikken om te kalmeren”. Dat waren de enigen zinnen die ik van haar moest aanhoren. Mijn moeder, kennende, ze zal wel bij haar oudere zus eens komen uithuilen zijn, medelijden bij mijn tante met haar goed hart, opgewekt hebben, MAAR ALLEEN DE ECHTE WAARHEID VERZWEGEN HEBBEN. Ik kreeg zelfs de kans niet om de waarheid te zeggen, ze wou gewoon niet luisteren. Inderdaad, ik had niets tekort: speelgoed in overvloed gekregen, een stereo-installatie met alles erop en eraan, een grote ruime kamer die eigenlijk voor twee kamers voorzien was, kleren had ik genoeg, boeken ook enz… maar was ik daar gelukkig mee? NEEN… ik zou het ervoor over gehad hebben om al mijn luxe weg te geven in ruil voor een GOEIE VADER DIE MIJ ECHTE VADERLIEFDE SCHONK EN NIET BEZETEN WAS VAN MIJN LICHAAM EN EEN GOEIE MOEDER DIE PARTIJ TROK VOOR MIJ, DIE MIJ STEUNDE WANNEER IK HAAR HET MEEST NODIG HAD maar neen, zij hebben allebei bewezen hoe ze mijn liefde tegenover hen kapot gemaakt hebben want hoe goed we ook ons best doen om van beide kanten overeen te komen, hoe moeilijk het is om bij mijn ouders, nu nog altijd, ONS ZELF te kunnen zijn. Jammer genoeg heeft mijn tante Danielle, mijn lieve tante van vroeger ook nooit een oor gehad voor mijn ware verhaal te aanhoren.

MIJN OUDERS EN HUN OMGANG MET KINDEREN.

16 juli 2001

Mijn ouders kunnen duidelijk niet zo goed met kinderen opschieten.

Die hebben gewoon te veel geluk gehad met de komst van mij als baby. Niet om mijzelf te bestoefen, zeker niet want ik was liever anders geweest. Ik was een baby die heel veel at en voor de rest van de tijd bracht ik al slapend door: zowel ‘s nachts als overdag.

Ons dochtertje die heel levendig is,zij wordt in hun ogen later een ondeugende kapoen waar we het niet gemakkelijk gaan mee hebben. Zulke dingen weet je nooit op voorhand. Zij weten gewoon niet dat ons dochtertje een doodnormaal levendig en een gelukkige baby is maar daarom wordt ze toch geen stout kind later? Ze is zeker geen lastige baby, integendeel zelfs, overal waar we met haar naartoe gaan, valt het reuze mee!!! Het enige dat we moeten doen is haar regelmatig iets anders in haar handjes steken en ze kan gerust 2 uur in de kinderwagen blijven zitten zonder moeilijk te doen. Een lastig kind is in mijn ogen een kind die heel veel schreit en hysterisch en kwaad reageert op van alles waarvoor het zeker niet nodig is.

Als kind had ik medelijden met mijn jongere nichtjes en neefje die mijn vader altijd plaagde en hij had er deugd van als ze begonnen te schreien uit schrik van hem. Met mij is hij niet zo geweest maar tegenover andere kinderen is het wat anders.

Hoeveel keer ik niet mocht horen van mijn schoolvriendinnetjes, voor de weinige keren dat ze bij mij mochten komen spelen, dat ik een hele vieze papa heb. Meestal wilden ze geen tweede keer komen, ze waren gewoon bang van hem. Ze hadden allemaal veel liever dat ik bij hen thuis kwam spelen en eerlijk gezegd ik ook want ik kon me ergens anders meer uitleven dan in het huis van mijn ouders.

Nog een probleem van mijn moeder: ze is wel wat kuisziek!!! Ik heb het ook graag proper maar ik besef dat je met kinderen soms een oogje moet dicht doen voor de rommel die ze maken en zeker het smossen bij het eten. Zij hadden mij zodanig veel verboden en overal schrik van doen krijgen als ik iets avontuurlijks zou willen uitproberen hebben, dat ik altijd veel te stil en te gemakkelijk ben geweest voor hen. Daar hebben ze het vooral nu moeilijk mee omdat ik nu ook een eigen mening heb en vroeger mocht ik nooit mijn eigen mening zeggen of ik mocht horen “Zolang gij hier thuis woont, hebt gij naar ons te luisteren, hebt gij hier niets te zeggen en is onze mening ook uw mening”

Dikwijls was het een hel bij ons thuis.

Mijn vader zijn zus kwam heel weinig en nu zelfs niet meer op bezoek want vooral mijn moeder liet het heel goed merken dat ze tegen hun kinderen waren, die ook heel levendig waren en voor mijn moeder leek het zo erg te zijn dat die kinderen, mijn jongere nichtjes en neefje, haar huis zouden afbreken. Mijn tante merkte dat ook, vandaar dat ze nu zelfs niet meer op bezoek wil komen bij haar eigen broer en haar schoonzus, mijn ouders dus. Ik zal nooit vergeten dat ik altijd blij was toen ik hoorde dat mijn tante een derde en een vierde kindje verwachtte! De reactie van mijn ouders was: “Weeral een bij! Ze zouden er beter mee stoppen!” Mijn tante die natuurlijk gestopt is met werken om voor haar kinderen thuis te blijven om ze op te voeden dat was voor hen een luie tante. Ik geef toe dat ze niet zo graag werkt, maar ik bewonder haar wel voor de opvoeding van haar kinderen, die toch heel beleefd zijn en ook een te strenge vader hebben. Het zijn hele brave kinderen geworden. De tweede oudste is misschien de stoutste maar zo’n krapuul is zij toch ook niet hoor!!! Ze kan heel lief zijn, maar vooral mijn moeder kan ze niet luchten. Wie kan mijn moeder wel goed af? En zeker van mijn vader zijn familie.

Wat de band tussen mijn vader en zijn zus nog meer uit elkaar heeft gedreven? Dat is dat mijn tante en haar gezin, zich aangesloten hebben tot een soort religieuze sekte. Net toen mijn vader vermoedelijk peter ging worden van hun derde kindje, mijn neefje. Dat was voorzien als er een derde kind ging komen. Maar toen hadden ze enkel nog maar mijn 2 oudste nichtjes. Ik was vol van verwondering dat mijn vader gehuild heeft, toen zijn zus niet naar mijn Plechtige Communiefeest wou komen, om die religieuze reden. Daarna is het alleen nog maar verslecht wat de band tussen hem en zijn zus betreft. Ze zijn allebei heel koppig! Dat maakt de zaak natuurlijk nog moeilijker. Zij kan tenminste nog luisteren, die tante maar mijn andere 2 tantes en mijn moeder, die hebben het daar toch heel moeilijk mee. Over hen vertel ik later nog wel meer!

Update van woensdag 18 juli 2001

Over mijn tante Melissa, oom Gilbert en neef Stijn

Als peuter en kleuter woonde ik ongeveer tot mijn zesde levensjaar samen met mijn ouders in bij mijn oom Gilbert en tante Melissa. Mijn ouders waren nog bezig met een nieuw huis te bouwen. Ik was een heel gelukkig kind!!! Ik had zelfs een broer, mijn vier jaar oudere neef Stijn betekende voor mij mijn grote broer en in het begin dacht ik dat hij mijn echte broer was. We speelden heel veel samen o.a. verschillende soorten spelletjes met kaarten, knikkeren, met autootjes enz… Hij wou mij ook dikwijls leren voetballen maar dat interesseerde mij niet. Ons liefste speelgoed was zijn speelgoedorgel!!! Daar zouden we durven ruzie om gemaakt hebben om erop te spelen!!! In de winter hebben we ook nog samen een sneeuwman gemaakt of meerdere zelfs. Het was echt leuk om een broer te hebben. Vooral het eerste jaar dat mijn ouders en ik mee moest verhuizen naar hun nieuwe woning, had ik het vooral moeilijk. Ik miste vooral mijn broer Stijn, mijn neef eigenlijk en ook mijn tante Melissa! Mijn oom Gilbert niet want hij was toch bijna nooit thuis en zo kindvriendelijk was hij ook niet. Hij ging liever naar de cafés om een goeie pint bier. Ik denk niet dat ik hem veel nuchter gezien heb. Hoeveel ik dat niet heb mogen horen van mijn tante Melissa toen hij vertrok: “Niet te veel drinken, hé, Gilbert!”. Maar iedere keer opnieuw kwam hij zat thuis. Nu, ongeveer twintig jaar later, is hij als gepensioneerde nog even erg of misschien nog erger.

Wat meer over mijn tante Melissa.

Net zoals mijn tante Danielle beschouwde ik haar ook als een soort tweede moeder. In totaal had ik dus drie moeders. Ze was niet zo rijk als mijn tante Danielle daardoor kon ze mij niet zoveel kopen als mijn tante Danielle maar dat hoefde ook niet voor mij. Ik zag haar minstens even veel graag als mijn andere tante. Zij gaf mij ook troetelnaampjes waaronder “Loelepoepke” . Ze heeft me ooit eens verteld dat zij zelf graag een dochter had gehad. Maar nu ze een zoon heeft dat ze heel blij is met hem en dat ze zielsveel van hem houdt, maar mij zag ze ook graag, dat voelde ik toch aan. Als oudste dochter van mijn grootouders, van mijn liefste opa Edmond was toch een beetje anders dan haar twee jongere zussen: mijn echte mama, haar jongste zus en tante Danielle. Zij is de enige van de drie zussen, die bijna nooit ziek is en nooit last heeft van migraine. Ik heb haar nog nooit ziek weten zijn. Ze is ook de enige van de drie zussen die heel katholiek is en wekelijks naar de kerk gaat. Ze is ook de enige die niet zo overdreven begaan is met haar uiterlijk. Misschien enkel in de zomer wil ze een bruin kleurtje door in haar tuintje te liggen zonnen maar dat is ook al. Mijn tante Danielle is wel met haar uiterlijk begaan. Zij gaat heel regelmatig voor haar haar naar de kapper om te blonderen enz… ze draagt bijna alle dagen juwelen in goudkleur, een zonnebank is voor haar onmisbaar, ze koopt ook heel veel nieuwe kleren terwijl mijn moeder nog steeds lang haar heeft, korte minirokjes draagt, zich schminkt (maar dat is nog niet zo erg want ze overdrijft er niet in), op fijne en hoge hakken loopt (ze weigert zelfs met werkkleren naar de winkel en naar een frituur te gaan). Tante Melissa is heel anders op dat vlak. Ze lijkt hoe dan ook erg op haar vader, mijn liefste opa Edmond. Het enige nadeel dat ze misschien heeft is dat ze te veel mama’s kindje is en daar was mijn grootvader niet mee gediend. Hij vond dat ze overdreef. Dat is dus nu nog altijd zo. Ze kan geen dag zonder haar mama te zien. Ook was mijn grootvader Edmond tegen liggen zonnen en tegen de zonnebank omdat hij wist dat deze slecht zijn voor de mensenhuid. Geen enkele dochter van hem heeft daar een oor voor gehad. Zoals ik al eerder schreef, ze kunnen ook niet luisteren. Om eerlijk te zijn, ikzelf heb nog nooit onder een zonnebank gelegen ook al heb ik graag een bruin kleurtje. Lang in de zon liggen kan ik niet want ik kan er ook slecht tegen, ik heb liever in de zon te bewegen zoals wandelen en vooral fietsen want dat is toch een favoriete sport voor mij. Het mag dan nog niet te warm zijn of ik blijf liever in de schaduw. Komt het omdat mijn grootvader me vroeger genoeg gewaarschuwd heeft voor de zonnestralen en de schade die de zonnebank kan veroorzaken? Of ben ik gewoon een beetje zoals hem? Ik hoop het laatste.

Nu een voorval in juli 1989 met oom Gilbert

Het was putje zomer!!! Ik mocht wonder boven wonder van mijn ouders met de fiets naar mijn nicht Inge rijden, de dochter van tante Danielle. Zij had nog maar pas een jong puppie, een Yorkshire. Als kind was ik er heel nieuwsgierig naar en ik ging een kijkje gaan nemen. Als bijna 13-jarig meisje met een fris zomers jurkje aan fietste ik door verschillende straten, uitkijkend naar dat hondje. Toen het bezoek was afgelopen, had ik nog geen zin om nu al huiswaarts te keren, dus reed ik door naar mijn tante Melissa. Na enkele keren in huis naar haar te roepen en geen reactie kreeg te horen, ging ik de trap op naar boven maar tante Melissa was daar ook niet, ze was bezig in haar tuin. Ik hoorde iemand naar boven komen net als ik van plan was om naar beneden te gaan. Het was oom Gilbert. Hij stonk overdreven naar alcohol, zijn spastische neigingen kon hij weer niet verbergen en zijn gezicht zo rood als een tomaat. Begint die alcoholist niet op mijn rug te wrijven? Zo, richting mijn borstjes want ze begonnen zich te ontwikkelen naar volwassen borsten. Het was wel boven mijn jurkje, maar ik heb mij gelukkig kunnen losrukken van hem toen hij aanstalten maakte om onder mijn jurkje door via mijn oksels mijn borsten te willen aanraken. Ik riep: “Neen, afblijven, ge moogt niet!” maar durfde niet te luid omdat ik mijn tante Melissa van deze feiten wou besparen. Het was trouwens haar echtgenoot. Ik ben naar beneden gehold en ze kwam net binnen toen ik wou vertrekken. Ik heb haar nog gegroet maar ik ben zo snel mogelijk vertrokken richting huiswaarts. Ik heb nog nooit zo op mijn fiets zitten beven als toen. Ik verafschuwde mijn kleine borstjes die begonnen te ontwikkelen. Mijn vader kon me al niet met rust laten en nu mijn oom ook niet? Sindsdien heb ik niet gauw meer een oudere man kunnen vertrouwen. Mijn oom heeft het daarna nooit meer geprobeerd maar met mijn vader was het nog maar pas begonnen. Het ergste moest toen nog komen. Gelukkig dat ik ongeveer 5 dagen later naar Zwiterland in Davos vertrok op kamp met twee vriendinnetjes van mij. Dankzij mijn moeder die mijn vader heeft kunnen overtuigen, mocht ik toch mee, dat deed mij eens deugd zeg!!! Mijn oom kon ik het nog vlugger vergeven, hij was aangetrouwde familie en hij was in een dronken toestand. Hopelijk heeft hij niet nog andere vrouwen of jonge meisjes lastiggevallen! Dat weet ik natuurlijk niet.

Mijn tante Melissa en tante Danielle ongeveer 20 jaar later

Zoals tante Danielle is ook tante Melissa verandert tegenover mij, sinds ik van huis ben weggevlucht. Ook al heb ik nog contact met mijn ouders en is alles voor hen zogezegd goed gekomen, voor mij en voor mijn man zal het nooit goed komen zoals het zou moeten.

Ze kunnen het niet laten om vol lof over mijn ouders te spreken als we hen eens bezoeken. Ik heb ook de indruk dat ze ons nu meer benijden dan ons iets te willen gunnen. Als jongste kleinkind van de drie kleinkinderen van mijn liefste opa, Edmond, sta ik ondanks nu mijn werkloosheid het verst van de drie. Mijn nicht Inge is ongeveer 10 jaar gehuwd geweest met een jongen die gehandicapt geworden is door een zwaar verkeersongeluk, nog voor ze huwden. Zij had graag kinderen gewild maar de artsen hebben het haar afgeraden omdat haar man dikwijls zotte kuren kreeg en overdreven veel kracht had in zijn handen en niet meer beseft hoe ver hij mag gaan. Je voelde dat maar al te goed als hij je een hand gaf, hij kneep er heel hard in. Hij werd door de jaren heen meer en meer jaloers. Zij, die ook wat kuisziek is, was ook vaak te streng voor hem zodanig dat hij haar begon te slaan en te mishandelen. Jarenlang heeft ze dat opgekropt en verzwegen waardoor ze natuurlijk viezer en viezer werd tegenover iedereen. Uiteindelijk heeft ze iemand anders leren kennen, en heeft ze open kaart gespeeld met haar ouders. Bijkomend probleem: hij woont nu nog altijd in hun huis geweest, naast dat van mijn tante Danielle en zijn zus de andere kant van mijn tante Danielle. Aangenaam wonen zeg, tussen buren die jou haten. Zo is dat daar nog altijd. Een jaar lang tijdens de scheiding die nog altijd niet definitief uitgesproken is hebben mijn nicht Inge en haar nieuwe vriend ingewoond bij haar ouders o.a. mijn tante Danielle. Mijn tante Danielle, nogal een zenuwachting type, heeft het heel moeilijk gehad met haar gezondheid o.a. migraine aanvallen enz… ze is ook al jaren thuis van haar werk want ze is een rugpatiënt voor de rest van haar leven. De artsen hebben haar gewaarschuwd dat ze ooit in een rolstoel zal terecht komen. Ze hebben hun dochter heel goed opgevangen en nu woont mijn nicht toch ongeveer al een jaar in een huurhuis mooi gelegen samen met haar vriend in een andere gemeente. Toch kan je merken aan mijn tante Danielle dat ze ons toch wat benijdt want wij wonen al vier jaar gelukkig gehuwd in ons huis terwijl haar dochter nu pas opnieuw moet beginnen. Ze kunnen net zoals mijn ouders niet verwerken dat ik op zo jonge leeftijd, nog steeds werkloos ben en toch nog dankzij mijn geliefde man vooruit ga in mijn leven. Ze bekijken mij als een verwend, lui en vuil iemand (want ik ben niet zo kuisziek als hen) die gewoon altijd maar geluk heeft. Ik heb mijn huisje graag proper maar ik overdrijf zo niet als hen. Ze hebben ook al ondervonden dat ik een opkom voor mijn eigen mening en dat ze mij geen blaasjes meer kunnen wijsmaken. Net zoals mijn ouders reageren mijn beide tantes niet meer als er een discussiepunt is of wij gewoon een andere mening hebben over iets dan zij.

Bij tante Melissa van hetzelfde liedje: de eerste relatie van mijn neef Stijn en zijn eerste lief heeft 7 jaar uitgehouden. Zij heeft hem bedrogen tot verschillende keren zelfs en hij lag onder de sloef bij haar. Spijtig voor hem en ik had ook heel veel medelijden met hem want hij ging eraan ten onder tot zijn vrienden van de voetbal hem gesteund hebben en hem een andere manier van leven toonde en hij werd in de negatieve zin door beïnvloed. Hij is net zoals oom Gilbert gek op pintelieren, uitgaan, niet graag werken, saaie en beperkte interesses hebben. Hij heeft mij enorm teleurgesteld door de jaren heen. Het was allemaal al begonnen toen ik met Stefaan verkeerde. Stefaan, een jaar jonger keek er naar uit om kennis te maken met mijn neef Stijn, die helemaal weigert met Stefaan te spreken, ondanks massa’s pogingen die Stefaan gedaan heeft. Nu is Stefaan helemaal niet meer over Stijn te spreken. Ik trouwens ook niet: hij heeft mij enorm gekwetst. Stijn is van een stille brave jongen die nooit alcohol dronk een losbol geworden die enkel interesse heeft in voetbal, zuipen, fuiven, vinken zettingen (dat lijkt mij meer iets voor bejaarde mensen) en wij zijn voor hem saaie, zeer saaie mensen. In ’t begin viel hij soms nog mee tegenover mij maar nu is het een hele ramp geworden (later breid ik wat meer uit over mijn neef Stijn). Het ergste is dat mijn tante Melissa het niet kan laten hem te bestoefen langs alle kanten, nu zijn er spanningen met zijn tweede lief, zijn vrouw geworden en nu begint mijn oma en mijn tante Melissa haar slecht te spreken terwijl zij, zijn vrouw redelijker en sympathieker is dan mijn neef Stijn zelf. Als hij zo verder doet, dan zal zijn vrouw er niet bij blijven, daar ben ik zeker van. Wat gaat er dan van hem worden? Mijn tante Melissa weet maar al te goed, hoe goed het klikt tussen Stefaan en mij, dus in haar binnenste benijdt ze ons ook want zijzelf heeft ook maar een relatie die op niets trekt en haar zoontje ook. Nu zegt ze geen zoetje of loelepoepke meer tegen mij hoor. Als kind kreeg ik heel veel knuffels van haar en van tante Danielle maar nu krijg ik geen enkele meer.

De schuld ligt vooral aan mijn ouders want zij hebben de waarheid, de enige waarheid verzwegen tegen iedereen. Daarom heeft iedereen van mijn familie een verkeerd beeld van mij. Moet ik er nu nog over beginnen? Gaan ze mij geloven? En dan nog hebben ze geen reden om jaloers op mij te zijn en mij niets meer te gunnen.

Stefaan en ik zijn blij met het geluk dat we hebben maar zij, gans mijn familie moet altijd over iets kunnen klagen als we op bezoek zijn. Alles behalve gezellig is dat. Als wij dan een poging doen om hen op te beuren, lukt het toch nooit. Ze hebben gewoon geen oor voor hetgeen wij te vertellen hebben. Dikwijls zitten we op familiebijeenkomsten er bij als ’t vijfde wiel aan een wagen. Nu met ons dochtertje hebben ze een beetje afleiding maar het is dan nog niet zoals het zou moeten. Mijn tante Danielle is op dat gebied de betere van de twee tantes. (volgende update gaat over de reactie van mijn beide tantes over dat wij een kind willen en als ze hoorden dat ik zwanger was!)

Terug index verhalen

COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers