September 2000
Wij zullen proberen ons verhaal zo goed mogelijk te vertellen. Wij een gezin van vier vader moeder en twee meiden van 9 jaar en 11 jaar nu.
Wij beginnen bij het begin. Ik ben Sandra 41 jaar en Henk 38 jaar.
Toen ik 18 was ben ik (Sandra) ‘s avonds van huis weggelopen want ik was die bewuste avond weer aan de beurt het incest was al jaren aan de gang, vanaf mijn 4e door vader.
Diezelfde avond ben ik opgevangen door de ouders van mijn man toen hadden wij nog geen relatie of zo maar konden elkaar van het werk. Wij waren wel goede vrienden. Ik mocht bij hun in huis dus ik was verlost van mijn vader. Ik had niets meer geen kleding een vuilnis zakje met wat rommel waar ik trots op was.
Maar na een aantal weken stond Henk zijn vader voor me en zei dat ik moest doen wat hij zei, want anders kon ik vertrekken.
Ik was op het eind van mijn kunnen slikte valium en al dat soort om op de been te blijven en was ook erg labiel. Maar ja, ik moest wel toegeven anders stond ik op straat en op dat moment had ik niemand want wat ik had verteld was toch niet waar. Dus liet ik het maar toe. Henk wist dit niet.
Later werden Henk en ik goede vrienden en we kregen verkering, Wij zijn zo snel als het kon een woning gaan zoeken. Henk begreep er niets van dat ik nooit tegen zijn vader praten en eigenlijk altijd ruzie met hem had. Ik haatte die man. Toen wij op ons zelf woonde was het afgelopen want ik hoefde de deur toch niet open te doen als ik wist dat hij er stond. Eigenlijk heb ik nooit een band met deze man gehad.
Wij zijn gaan trouwen en het gebeurde met mijn eigen vader daar heb ik op een gegeven moment aangifte van gedaan. Hij werd veroordeeld maar wegens gezondheids redenen moesten ze hem laten gaan.
Ik kreeg na 5 jaar weer contact met mijn moeder en daar hebben wij veel steun aan gehad. Ik heb met haar gesproken over wat er was gebeurd en ze geloofde het en wist het eigenlijk ook wel. Wij hebben de laatste jaren van haar leven veel gepraat en dat heeft geholpen bij het een plekje geven. Niemand wist wat er verder was gebeurd want ik wilde dit niet vertellen om mijn Henk te beschermen.
Wij kregen twee dochters waarvan er een ziek is. Ze heeft pubertas precox, er een tumor in haar hoofd dus zorgen genoeg zou je denken. Zij heeft meerdere malen in het ziekenhuis gelegen met bloedingen onze oudste twee keer. Meestal gaven wij haar ziekte de schuld want dat heeft met hormonen te maken. Wel zijn er artsen geweest die aan mij vroegen of er thuis dingen gebeurde die ik niet wist. Dan gaf ik als antwoord als er één oplet ben ik het wel, en ik was ervan overtuigd dat het Henk niet kon zijn. Heb er verder niet bij stilgestaan maar wel vaak aan gedacht . Onze jongste kwam de laatste tijd met vreemde opmerkingen, zoals hij opa zit steeds aan me of als je zoent moet je dan je tong gebruiken. De wereld draaide om me heen wat moest ik hiermee. (onze dochter heeft ongeveer twee jaar op de bank gelegen en wilde niet meer verder vanwege haar ziekte dachten wij).
Op een gegeven moment heb ik mijn verhaal aan de gezinstherapeut verteld, omdat ik voelde dat het niet goed zat met de kinderen. Dit ook uitgesproken tegen over hem. Op de volgende afspraak stuurde hij me naar huis omdat hij vond dat ik aan Henk moest vertellen wat er in het verleden was gebeurd en dat ik hem met de kinderen niet meer vertrouwde.
Ik wilde eigenlijk de boel oppakken en vertrekken met de kids maar dat was niet eerlijk tegen over Henk die mij al die jaren zo goed had opgevangen in moeilijke periodes. Dus er zat niets anders op dan het te vertellen. Henk vond het niet vreemd want het gedrag van mij tegen over zijn vader klopte niet dus in zijn achterhoofd wist hij dat er iets gebeurd was maar wat. Henk zou een plan bedenken om erachter te komen hoe het tussen de kinderen en opa ging (vanaf nu noemen wij opa RONDJE daar hebben de kinderen voor gekozen omdat wij het woord opa niet meer kunnen uitspreken).
Aan tafel onder het eten kwam Henk met zijn verhaal. Góh wat ik nu op mijn werk heb gehoord, er was een man die zat aan een meisje en dat meisje is heel verdrietig. En toen gebeurde het, beide dochters stonden op van tafel de een zei tegen de ander nou daar is opa wel voor in, vertel jij het maar néé doe jij het maar. En zo ging dat een tijdje heen en weer tot dat ze van de nerveusiteit beiden stikten van het lachen. En wij zaten aan onze stoelen vast van verbijstering verdriet pijn en noem maar op.
Een paar dagen hebben wij het laten rusten, we moesten nadenken en aanknopings punten vinden. Nou dat duurde niet lang, onze oudste moeste altijd op dinsdag en donderdag gymen en ging tussen de middag bij rondje een broodje eten.
De school belde dat het vreemd was dat zij elke dinsdag en donderdag ziek was en al 8 weken achter elkaar. Het eerste lampje ging snel branden. Onze jongste was er al niet meer geweest sinds de kerst, ze wilde niet. Er viel een puzzel in elkaar.
Een paar dagen na het incident aan tafel is de jongste gaan praten. Het begon met hij heeft me aangeraakt, wat daarna kwam kan ik niet opschrijven want het is te erg. Grof geweld heeft hij gebruikt heel grof. Wat de oudste zegt en ook het enigste wat ze zegt ik was jong mam en kan er niets aan doen.
Wij hebben aangifte gedaan van verschillende misdrijven die bij de kinderen zijn gepleegd. Volgens de politie vijf. Wij zitten er midden in en hebben het erg moeilijk . Rondje woont tussen de school van de oudste en de jongste in, een paar straten van ons huis, en dat geeft de nodige problemen.
Vanaf maart spelen de kids niet meer buiten, moeten naar school gebracht worden. Speelkwartier binnen blijven of in een gunstig geval toch even naar buiten met de juf in de buurt. Verplicht g.s.m. voor de oudste je weet het maar nooit.
Af en toe zouden we alles wel willen verkopen en te vertrekken maar we wonen hier in dit huis pas een jaar hebben alles verbouwd en moeten wij voor zo iemand vertrekken. Onze jongste is er slecht aan toe, praat weer over zelfmoord huilt veel is erg driftig en weigert hulp van hulp verleners. Dit komt waarschijnlijk ook omdat zij ziek is, en wel elke week een dokter of wat dan ook ontmoet . Het praten is ze zat . Gelukkig praat ze wel met papa vaak en veel maar dit is soms heel moeilijk. Want het waren wel zijn ouders en de gedachte dat hij een ernstig ziek kind dit aangedaan heeft niet dat het erger is dan een niet ziek kind. Maar dit kind heeft al zoveel pijn. Familie hebben wij niet meer, van Henk zijn kant want het allereerst wat gezegd werd was, je gaat toch geen aangifte doen want ze hebben al zoveel meegemaakt. En góh hij is al oud dat soort dingen. Allen mijn zuster van Sandra staat ons bij, en probeert ons te steunen. Maar voor een ieder onze kinderen gaan voor wij staan achter ze wat er ook gebeurd, en wij zullen voor ze vechten en daarna voor ons zelf, maar eerst de kinderen.
Ik hoop dat het te begrijpen is want het is moeilijk te bevatten.
Een gezin dat incest heeft meegemaakt en dit probeert te verwerken.
De inzender is bekend bij Logenoten Incest Slachtoffers
COPYRIGHT © 2000 – 2005 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
