Juli 2004
Ik ken mijn man al 15 jaar en we hebben het goed, tot voor 3 jaar geleden was er niets aan de hand, tot april 2001, toen kregen we relatie problemen en ik wist niet meer of ik met hem verder wilde.
Er waren altijd wel stille onzekerheden die nooit werden uitgesproken, maar ik had nooit gedacht dat het zoiets zou kunnen zijn. Mijn man heeft zich hier nooit over geuit, totdat bleek dat ik waarschijnlijk niet meer met hem verder wilde. Toen heeft hij het me allemaal verteld, dat hij is misbruikt geworden door zijn vader.
Dit heeft een aantal jaar geduurd, totdat hij oud genoeg was zich te verdedigen. Ik weet tot heden niet precies wat er met hem is gebeurt, maar wat ik tot nu toe weet is al meer dan genoeg. Ik heb meteen toen ik het hoorde via de politie hulp gezocht, en ik kan je verzekeren dat dat vreselijk frustrerend is, want de enige vraag die ze stelde was wanneer het gebeurt was, tja en dat het nu dus verjaart is.
Ik ben toen vreselijk boos geworden en heb gezegd dat ik me op dat moment niet druk maakte om de straf die zijn vader zou krijgen, maar dat ik hulp nodig had voor mijn man. De politie bleef door zeuren over het verjaarde en toen heb ik gezegd dat als ik vond dat er iets moest gebeuren met zijn vader dat ik daar zelf wel voor zou zorgen, waarop ze weer begonnen te praten over zelf rechter spelen en zo.
Maar goed ik heb uiteindelijk hulp gevonden via de Gouden Gids, ik ben alle psychologen gaan afbellen en vond er één die luisterde en waar we de dag erop nog naar toe konden.
Mijn man is door haar goed geholpen zegt hijzelf, en ik ben er ook heen gegaan om te praten. Helaas was ik indertijd teveel met andere dingen bezig en alles liep als een film langs me heen. Het belangrijkste voor mij op dat moment was dat mijn man werd geholpen. Inmiddels zijn we getrouwd eind van dat verschrikkelijke jaar 2001 en toen is eigenlijk de ellende voor mijn gevoel pas begonnen. De manier waarop mijn schoonouders zich gedragen vind ik beneden alle peil en het doet mij enorm veel verdriet. Mijn schoonvader heeft het toegegeven waar ook mijn ouders bij waren en mijn schoonmoeder.
Haar reactie kan ik niet vergeten, op het moment dat ze het hoorde zei ze letterlijk:’wat zeg je me nu? Maar voor de verbouwing was hij wel goed genoeg en dan vertel je me nu dit?” ………. Dat was het, ze is opgestaan en huilend weggelopen, zonder om te kijken naar haar eigen zoon.
We hebben wel nog contact met ze, omdat mijn man het niet wil verbreken, maar we zien of horen nauwelijks iets van ze. Mijn schoonvader komt ongeveer 1 keer per maand even langs, 10 minuten meestal. En mijn schoonmoeder zien we amper, alsof wij het schuld zijn allemaal. Het ergste van alles vind ik nog dat we sinds december 2002 een zoontje hebben die ook door hun genegeerd word, ook hem zien ze amper. En ik voel hier zoveel woede over. Met mijn man kan ik hier niet over praten, hij zegt dat het hem niets doet en dat het hem niets kan schelen, maar ik heb het gevoel dat ik er aan onder door ga.
Als ik dan de verhalen lees van mensen die het is overkomen dan voel ik zoveel verdriet, zeker voor de lotgenoten, maar ook voor de partners.
Ik hoop dat ik met dit verhaal mensen kan ontmoeten die dit herkennen en misschien van hun kan leren hoe met deze gevoelens om te gaan. Het allerbelangrijkste is dat ik heel veel van mijn man houd en hij ook van mij, maar er blijft nu altijd dat addertje onder het gras zitten en die vreselijke woede en haat die ik heb jegens mijn schoonouders.
COPYRIGHT © 2000 – 2005 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
