Januari 2007
Ik ben Jullie.
Ik ben 29 jaar jong en mijn verleden is een pijnlijk en gesloten boek,tot nu toe.
Ik was amper 4 jaar toen het begon en me mijn persoonlijkheid ontnomen werd. M’n vader was alcoholist, ben dus opgegroeid in een gezin dat armoede kende en waar van regelmaat geen sprake was.
Over mijn misbruik en incest kan ik nu nog weinig kwijt dat is te pijnlijk. Maar als ik mijn ogen sluit zie en ruik ik alles alsof het gisteren was. Als kind was ik angstig, onzeker en huilerig had geen vriendjes. Alsof ik toen al een muur rond me gebouwd had.
Heel mijn leven lang draag ik een masker, het masker voor onschuld, vrolijkheid en overleving. Maar hoe langer hoe dieper brokkelt mijn maskertje af. Stuk voor stuk komt mijn stilzwijgend geheim los. Beetje per beetje worden die schijndenkende lichtjes in mijn ogen gedempt. Het vermoeiende masker dat mij uit m’n krachten verzwakt.
Uit mijn 2 kostbaarste schatten ( mijn kindjes 3 en 5 jaar) haal ik mijn moed vandaan. De moed die ik denk soms te verliezen, maar ik moet verder met mijn leven speciaal voor hen. Dus blijf ik een rol spelen in… een toneelstuk waar geen einde aan ziet te komen. Een gesloten boek die niet openen kan.
De dag van vandaag begint het tot me door te dringen dat het een last is te zwaar om alleen te dragen.
En ben ik op zoek, op zoek naar iets en weet niet eens naar wat of waar ik beginnen moet, hulp? Of is het eerder naar begrip, verhalen van lotgenoten? Of het gevoel te hebben dat ik niet de enigste ben die deze lijdensweg afwandelt. Steun? Die me de moed geven om wat van mijn leven te maken.
De laatste 2 jaar heb ik een eetstoornis opgebouwd van boulimia naar anorexia. Vol complexen en minderwaardigheidsgevoel. Door de anorexia periode ben ik min of meer doorgesparteld met hulp van een persoon die heel belangrijk voor me is geworden. Ze is tevens een goede collega, vriendin maar ook de moeder voor me die ik nooit gehad heb.
Daarnaast heb ik een drankprobleem opgebouwd, kan niet in slaap vallen als ik me niet in een roes drink. Alcohol geeft me de rust in mijn hoofd en brengt mijn molentje in mijn hoofd tot stilstand. De flitsen vervagen. Zonder kan ik de slaap niet vatten.
Heb woede uitbarstingen als het me allemaal te veel wordt of als iemand me te onrechte pijn doet. Voor de buitenwereld ben ik een sterke vrouw maar van binnen ben ik gebroken. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een andere vrouw, dan hoe ik me van binnen voel.
Als iemand iets merkt een steen van mijn muur rondom mij afbreekt, wil ik zovlug mogelijk vluchten. Schrik dat iemand ziet hoe kwetsbaar ik ben. Op gebied van seks ben ik populair. Seks is een vertrouwde manier geworden van liefde en aandacht vragen. Voor mij is het een middel dat ik het aan kan. Het is net of ik gedwongen die knop om kan draaien. Heb schrik voor de toekomst of ik het vol hou zo te moeten leven;
Door de komst van onze dochter nemen de klachten toe, misschien omdat zij de leeftijd bereikt heeft waar het bij mij mee begon en tevens waar mijn eigen ik geëindigd is. Zo dat is wat ik jullie wil vertellen een lang boek kort gemaakt. Ben blij dat ik op jullie site terecht gekomen ben, toeval of juist het lot?
Groetjes Jullie
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
