April 2006
Ik ben Kiki,
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, ik ben 45 jaar en zal het echt helpen om het een betere plaats te geven, als ik dit nu neerschrijf, of heb ik toch behoefte aan meer hulp??
Als meisje van bijna vijf jaar, woonde ik wat afgelegen, op een bedrijfje. Ik groeide op met vele broers en een paar zussen, waarvan een, een stuk ouder dan mij. Op een dag werd ik geroepen door de oude buurman, een aardige man, om naar een konijn te kijken. Ik wist van een eerder bezoekje dat de konijnen achter het kleine schuurtje waren, maar nu werd ik ruw het schuurtje ingetrokken. Het was er donker en ik moest knielen. Hij ging zitten met zijn broek naar beneden. Ik moest aan zijn vieze oude gerimpelde plasser zuigen en likken net als aan een lollie. Hij trok behoorlijk aan mijn haren en bepaalde zo mee het ritme. Ik moest overgeven , maar hij riep,durf het niet. Er kwam sap uit waardoor ik toch moest overgeven. Daardoor werd hij zo boos dat ik de kots, die op zijn en mijn kleren terecht was gekomen, moest opeten.
Op weg naar huis durfde ik eindelijk te kotsen, moeder vond mij er vies uitzien en ik kreeg geen snoepje of koekje en ik moest voor straf helpen en vroeg naar bed. Durfde helemaal niets te zeggen. Vanaf toen werd ik herhaaldelijk geroepen , moest dan de fiets verderop wegzetten, het paadje met de ongelijke tegels aflopen, waarop hij zat te wachten in het donkere schuurtje. Als het niet goed lukte,wat hij verwachtte, werd er veel geslagen, soms met stok. Soms werd er ook gestreeld, werd ik overal betast, maar ik ben nooit verkracht. Nog veel geluk gehad. Ik heb het weleens gewaagd om niet te gaan, maar dan wachtte hij mij een andere keer op, werd vreselijk afgeranseld en kwam dan weer te laat thuis, waardoor ik daar ook nog op mijn donder kreeg. Soms fietste ik samen met mijn zus, als hij nog maar durfde te kijken ging ik al, bang als ik was dat mijn zus ook moest komen en dat wilde ik niet.
Toen mijn jongste broertje geboren werd, ik was bijna negen jaar, was het ineens klaar. Hij stond nooit meer te wachten en te roepen. Nooit begrepen hoe of wat dat zo kwam. Nu zag ik ineens de buurvrouw vaker en zij gaf altijd snoepjes. Het pad probeerde ik te vermijden ( ken ik nu nog uit mijn hoofd,de gescheurde, de ongelijke en kapotte tegels). Soms zag ik de buurman, dan rende ik met een heel erg bonzend en kloppend hart, heel hard weg.
Rond die tijd, werden mijn zus en ik ook wel door onze grotere broers meegenomen naar plekjes die onze ouders niet mochten weten en waar ze ons onderzochten of dingen wilde uitproberen alvorens ze dat bij hun vriendinnetje deden. Achteraf begrijp ik wel dat het niet kwaad bedoeld was (al die seksuele handelingen). Maar soms ging het behoorlijk ver en mijn zus werd door meer broers en vaker meegenomen dan ik. We wisten het van elkaar en hebben er nooit over gesproken. Ik vond dit heel erg. Maar ik vond dit niet zo erg als de dingen die ik bij de buurman moest doen. Mijn oudste zus kwam er achter en mijn moeder kwam mijn zus en mij op onze kop geven dat dat niet hoorde en wij niet met de jongens mee mochten als zij dat wilden.
Jaren later toen ik zelf verliefd werd en na een langere poos dat vriendje(na jaren mijn man)wel meer wilde, kwamen de problemen. Ik ben zelfs bij de dokter geweest, wist niet goed hoe en wat te vertellen, mocht terug komen, maar vader ging mee. Toen durfde ik helemaal niet, kon toch maar moeilijk zeggen over de aanrandingen van de buurman en van mijn eigen broers niet te vergeten. Ik was veel te bang om vreselijk op mijn kop te krijgen en voor altijd verbannen te worden uit de familie. Mijn vriend, heb ik eenmaal geprobeerd uit te leggen wat , mijn broers, bij mij gedaan hadden, maar hij werd zo boos, dat ik hem moest kalmeren en liever niet verder ging omdat ik niet wilde dat hij ruzie zou zoeken met mijn broers. Het klinkt misschien vreemd, maar ik hield ook veel van mijn broers. De dokter vertelde dat ik misschien beter hulp in gespreksgroepen zou vinden en mijn vader vroeg of ik gek was of gek wilde worden en waar dat hulpgedoe op sloeg.
Dus alles weer veilig opgeborgen ergens in mijn hoofd, liefst om het nooit meer te voorschijn te halen. Deurtje op slot en de sleutel weggegooid.
Ik deed altijd alsof het niet gebeurd was en soms als het wel in mijn hoofd kwam, alsof het niet mij overkomen was, maar een ander.
Nu heeft mijn man, een hartinfarct gehad en daardoor erectie stoornissen. Ik heb lang geprobeerd te zeggen dat het niet gaf, maar er werd steeds maar op dat deurtje geklopt in mijn hoofd. Steeds kwamen de beelden terug van vroeger. Langzaam ging het deurtje open en had ik echt moeite met de erectiestoornissen van mijn man. Niet alleen dat, maar ik ging ook ineens mijn broers anders bekijken, voelde ik me erg teleurgesteld in me zelf, dat ik me niet nog meer verzet had, het was gewoon mijn eigen schuld. Vroeger waren wij meisjes thuis niets waard en zo voelt dat nog .
Ik heb al vellen vol geschreven, boze brieven, vol agressie etc, maar het is nog steeds niet weg. Ik probeer het een plaats te geven maar het lukt niet goed.. Misschien helpt het wel als ik naar jullie schrijf, want op deze site kijk ik regelmatig en voel ik de herkenning. Lees ik ook de verhalen met veel erge gebeurtenissen en denk dan, kom op het is niet zo erg geweest.
Ik wil wel alle jonge mensen benaderen om er niet mee rond te blijven lopen en weg te stoppen, want het verleden haalt je in, en dan is er geen plaats meer voor, het komt altijd ongelegen, je hebt het te druk en de omgeving zal het niet meer begrijpen. Ik heb nog een keer bij mijn zus gepolst, zij beaamt het wel, maar wil het er niet over hebben, dat is voorbij.
Het huis van de buurman is afgebroken, het paadje is er al lang niet meer, maar de gedachten eraan zijn er nog steeds. De vernedering, jezelf waardeloos vinden, onzekerheid, buikpijn en eetbuien,(die overgegaan zijn in een verslaving aan eten), laten je nooit meer vrij.
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
