Augustus 2006
Ik ben Laura.
Ik heb er lang over nagedacht of ik het hier zou opschrijven. Ik wil absoluut niet herkend worden en gebruik hier de naam Laura.
Ik was 11 jaar toen mijn vader (vanaf nu noem ik hem niet meer zo, maar zeg dan: hij) begon met mij aan te raken op een manier die ik niet kende. Mijn vader was op dat moment werkloos en dus eigenlijk altijd thuis. Mijn moeder werkte wel. Ik was wel gewend dat ik geslagen werd (ik heb later geleerd dat ik dit mishandeling mag noemen, maar vind dat al moeilijk, laat staan de incest te benoemen), maar dit was ik helemaal niet gewend.
We waren met zijn tweetjes thuis. Mijn moeder was werken en mijn jongere zusje was bij een vriendin. Ik zat op mijn kamer muziek te luisteren toen hij binnen kwam. Hij ging achter me staan, ik zat op mijn bureaustoel. Hij ging met zijn handen bij mijn shirt naar binnen en vroeg aan me of ik al wist waar ik jongens mee blij kon maken. Ik was 11 jaar en wist dat niet (ik ben nu 40 jaar.
Hij zou het me wel laten zien en het me leren. De eerste tijd was het “alleen maar” aanraken. Hij ging met zijn handen bij mijn kleren naar binnen, bij mijn shirtje en bij mijn broekje. Ik moest zijn ding in mijn handen nemen en hij vertelde wat ik moest doen. Ik gruwelde ervan. Hij zei ook steeds dat ik er met niemand over mocht praten. Het was ons geheimpje en ik zou mama er alleen maar verdriet mee doen. Dat was wel het laatste wat ik wilde.
Na een poosje ging hij verder. Ik moest dat ding in mijn mond nemen en dan doorgaan tot hij bijna klaar kwam. Het is wel eens gebeurt dat hij in mijn mond klaar kwam. Als ik dit zo neerzet hier, word ik er weer kotsmisselijk van. Hij ging ook steeds met zijn vingers bij mij naar binnen. In die periode is het begonnen dat ik mijn eigen lichaam haatte. Mijn lichaam gaf aan dat het het fijn vond en hij voelde dat. Hij kwam dan met opmerkingen als: “je bent nat, je vind het fijn”. NEE DUS, ik haatte hem en mijn lichaam.
In de loop van de jaren ging hij steeds verder. Hij bond me vast op bed, of hij sloeg me eerst bont en blauw en om dat dan goed te maken ging hij met me naar bed. Want ja, mijn lichaam vond het fijn, zei hij steeds.
Hij verkrachte me steeds. Mijn hele lichaam deed pijn. Van de spanning waaronder ik leefde, maar ook omdat mijn lichaam nog niet ingesteld was op een volwassen man. Toen ik mijn man leerde kennen heb ik gezegd dat ik dit allemaal niet meer wilden. Ik was inmiddels 17 jaar. Tot mijn verbazing hield hij ook op.
Maar de angst dat hij toch weer zou beginnen was groot. En later bleek dat mijn angst een goede raadgever was. Toen mijn man en ik een flatje kregen (ik was 18 jaar, het huis uit gezet door hem maar toch weer contact gezocht) wist hij precies wanneer ik alleen thuis was. Ik had een parttime baan en hij wist precies mijn uren. Hij kwam dan overdag langs en deed in mijn eigen huis wat hij ook al deed toen ik nog thuis woonde.
Het misbruik ging gewoon door. Op een gegeven moment heb ik het contact verbroken. Vlak voor ons huwelijk (ik was 21 jaar toen ik trouwde) heb ik toch weer contact met mijn ouders gekregen. Vanaf dat moment heeft hij me niet meer misbruikt. Mijn man wist ondertussen wel wat er gebeurt was toen ik nog thuis woonde, maar hij weet nog steeds niet dat het doorgegaan is t/m mijn 20ste jaar
We hebben toen een aantal jaren weer contact gehad, maar ik kon niet meer op een ongedwongen manier contact hebben met hen. Mijn moeder kan het misbruik ontkennen maar de mishandeling niet. Ze heeft er vaak genoeg voor gezorgd dat hij me sloeg. Ze greep nooit in. Dat deed en doet nog steeds veel pijn. Ik heb haar jarenlang op een voetstuk geplaatst, maar door therapie ben ik erachter gekomen wie ze nu werkelijk was. Een vrouw die nooit voor haar oudste dochter op kwam.
Toen onze jongste bijna werd geboren heb ik het contact definitief verbroken. Dat is inmiddels ruim 13 jaar geleden. Ik mis hun niet, maar ik mis wel ouders die het waard zijn om zo genoemd te worden.
Ik heb jaren therapie gehad en dacht toen dat ik alles verwerkt had. Ik heb toen 3 jaar geen therapie gehad, maar ruim 2½ jaar geleden ben ik compleet ingeklapt. Ik ben toen in 1 week tijd 3x platgespoten door de huisarts. De huisarts heeft toen gezorgd dat ik vrijdag nog bij de GGZ terecht kon.
Toen ik daar zat te wachten op de uitslag van het gesprek (samen met mijn man), raakte ik weer compleet van de wereld. Geen contact mee te krijgen en op de grond liggen te schreeuwen en te kronkelen. Een giga herbeleving / dissociatie.
Ik ben toen op de gesloten afdeling opgenomen. Daar hebben ze me geen kalmerende injectie gegeven zoals de huisarts al 3x gedaan had. Ze wilden kijken hoe lang het duurde voor ik uit de “aanval” bijkwam. Al met al duurde dat 2 uren. Sinds die tijd ben ik regelmatig opgenomen geweest.
Op dit moment heb ik nog wekelijks gesprekken met de psycholoog. Ik moet (en wil maar het is zo pijnlijk en moeilijk) alles in details uitspreken. Ik schrijf daarvoor eerst een stuk (thuis) en dat lees ik dan bij hem voor. Het is moeilijk, maar ik weet ook dat dit voor mij de enige manier is om er doorheen te komen. Het is een lange weg, maar ik weet waar ik het voor doe. Voor mijn kids, mijn man en uiteraard voor mezelf.
Groetjes Laura
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
