April 2005
Ik ben Lian.
“Mijn verhaal”
Ik zal me even voorstellen:
Ik ben Lian en ben 33 jaar, En kom uit een gezin van 3 kinderen. Ben getrouwd en heb een zoontje van 6 jaar. En ben werkzaam als taxichauffeuse.
Ben zo als vele van ons dus jaren misbruikt en nog steeds. Ik denk dat ik een jaar of 12 was toen alles begon en het heeft ongeveer tot me 17de geduurd, dat hij me zeker maandelijks misbruikte. Hij was niet de enige want zelfs mijn oom en mijn broer konden niet met hun handen van me afblijven. Maar de gene die het meeste aan me zat weet me na al die jaren nog steeds te raken door dingen te zeggen die toen gebeurd zijn. Zelfs waar me 6 jarig zoontje bij is en dat doet me nog het meeste pijn.
Jaren lang heb ik dit voor me zelf weg gestopt, door er nooit maar dan ook nooit over te praten. Tot ik een maatje leerde kennen en aan mij merkte dat er iets mis was met mij.
Hij is ruim een half jaar met mijn bezig geweest om alles een beetje uit me te krijgen.
De stap die ik toen moest nemen was na huisarts gaan. En heb toen alles verteld en heb antidepressiva gekregen en ook een medicijn om te slapen, om dat ik haast niet meer sliep. De volgende stap die ik nam was contact op nemen met G.G.Z. (riagg).
De eerste keer dat ik daar heen moest was voor mijn zwaar, want moest toch na al die jaren “mijn verhaal ” gaan doen. Maar ook toen stond ik er niet alleen. En ging me maatje mee. En toen ik me verhaal deed en het op een gegeven moment niet meer ging. Ging me maatje verder met vertellen.
>De keren erna ben ik er alleen heen gegaan en dacht ik doe dat wel even. Ik bleef volhouden dat ik het leven weer zag zitten, stopte met de hulp die ik toen kreeg. Maar toen ging ik de fout in pakte en mes en sneed mijn zelf in me pols. Ik zag het niet meer zitten en wilde dood. Nog steeds geef me van alles zelf de schuld en ik was DADER niet de persoon die het me aan deed. Maar ja dan komt je maatje weer en vraagt wat moet je zoontje zonder z’n moeder?
En dan ga je verder denken en denkt dan JA dat kind heeft me nog zo lang nodig en dan pak je je draad weer op. Dan komt het moeilijkste nog je moet het je echtgenoot gaan vertellen wat er met je mis is en waarom je alles zo doet.
Maar nu ruim 2 jaar later zit ik nog steeds in een dip en heb het nog steeds erg moeilijk. Dan leer je klant in de taxi kennen die je dan aankijkt en ineens zegt van meis jij hebt het zelfde mee gemaakt als ik. En vanaf dat moment is er een vriendschap tussen ons.
We gingen samen leuke dingen doen en leer je elkaar toch anders kennen. Dan merkt ze dat het toch niet echt lekker met me gaat.Ze vraagt wat er is en ik zeg tegen haar er is niks. Maar dan toch blijft ze verder vragen. En roept er een vriend bij die mijn ook verder wilt helpen en mijn behoorlijk weet te raken.
Hij praat met me en merkt dat ik het er echt moeilijk mee heb en zegt: Dat ik zo niet door kan blijven gaan. Dat ik toch weer stappen moet onder nemen.
De volgende stap die ik nu nog moet ondernemen is opnieuw mij huisarts te bellen voor een verwijzing terug naar de G.G.Z.
Maar ik ben zo bang, bang dat ik straks alles kwijt ben me man me zoon en iedereen die om me geven. Dat terwijl alles juist goed voor me zou zijn maar ja ik hou me gesloten voor alles en iedereen. Ik denk nog steeds dat ik alles wel alleen aan kan.
Maar niets is minder waar ik kan en mag dit niet alleen en moet die hulp aanpakken die ze me bieden, maar ik ben eigenwijs. Ik durf niet me niet te uiten.
Ik moet gaan zoeken na een “praatgroep” waar ik me verhaal kan doen en na andere kan luisteren hoe zei er mee omgaan.
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
