Juli 2004

Ik ben Manuela,

Na zowat 4 jaar twijfelen en steeds weer de “Nieuwsbrief” half gelezen te deleten, de site te ‘negeren’, en vooral doen alsof ik nergens last van had in de overtuiging dat ik eroverheen was, wordt het nu dan toch eens tijd dat ik mijn verhaal op papier zet.
En dat is véél pijnlijker en confronterender dan het vertellen ervan..

Ik ben Manuela, inmiddels 23 jaar en sinds 7,5 maand mama van een dochter…
Ik heb een zusje van nu 20 jaar en een broertje van bijna 15.

Toen ik een jaar of 10 was leerden mijn ouders een jongeman kennen met zijn vriendin.
Het was een jong stel en ze stonden op het punt om samen te gaan wonen.
In eerste instantie klikte het goed en zo kwamen ze steeds vaker over de vloer.
Mijn vader hielp ze met hun flatje in orde krijgen.

Omdat er sprake was van onderling vertrouwen en omdat mijn ouders vanaf ze ons (de kids) hadden niet meer één avondje alleen hadden gehad boden H. en L. aan om ons een avondje in huis te nemen bij wijze van logeerpartij en zo konden mijn ouders eens een avondje weg..

Dat logeertje partijtje was erg gezellig (nog niks aan de hand dus), en zo kwam het dat wij (mijn zusje van toen net 7) en ik (net 11 op dat moment) daar nog eens gingen logeren, puur omdat het 1e logeerpartijtje echt leuk was.
Daarna begon voor mij de ellende…

Tijdens dit 2e logeerpartijtje speelden mijn zusje en ik op de spelcomputer en toen mijn zusje even naar het toilet was kwam hij de kamer op..
Hij vroeg letterlijk of hij aan mijn ‘borstjes’ mocht zitten en ik weigerde..Hij raakte me toen niet aan, maar ‘speelde’wel met zichzelf. Hij zei ook dat ik mijn mond moest houden, en ik, de schijtluis, deed dat.
Toen mijn zusje terug kwam van het toilet ging hij van de kamer af en ik deed alsof er niks gebeurd was.

Ik wilde vanaf die avond daar niet meer logeren, maar wist niet hoe ik dat aan kon pakken, ik mocht ja niks zeggen en moest dus een goede reden bedenken om niet meer te hoeven gaan als mijn zusje weer eens daar wilde logeren.

Maar toch, de eerstvolgende keer moest ik wel mee..Ik durfde mijn zusje niet alleen te laten gaan!
Na deze avond was het einde voor mij zoek en werd ik van 11jarig meisje voor mijn gevoel een 80jarige vrouw..
Hij ging te ver…En dreigde met woorden als: Ik maak je dood, en als jij niet meer komt dan pak ik je zusje!
En dus onderging ik het, bang als wat en geestelijk ‘dood’.

Daarna gebruikte hij iedere kans om wat te doen, onderwijl met zichzelf spelend.
Zijn vriendin was altijd ‘toevallig’ de hond uitlaten of moest ff een boodschap doen ofzo, en als ik vroeg of ik mee mocht was het altijd nee, mijn zusje daarentegen mocht wél mee..
Als ik zag dat L. de hondenriem pakte sloot ik me al bij voorbaat op op de wc, en hij kwam dan smeken of ik er niet afkwam want hij had ‘zin’. Tuurlijk bleef ik zitten tot L. terug was, en heb mezelf in ieder geval iets bespaard..

Ik werd recalcitrant en begon hem ten overstaan van mijn zusje uit te maken voor de meest vreselijke woorden, tegen mijn ouders durfde ik niks te zeggen..
Ik veranderde wel ontzettend van karakter maar iedereen (ook hij!!) gooide dat op een vroege pubertijd..

Niet lang daarna werd het erger, voor zover dat dit niet al erg genoeg is..
Ze zouden babysitten op ons, zodat mijn ouders met de carnaval 1 avondje voor zichzelf hadden.
Toen mijn zusje en ik sliepen (we sliepen in het grote 2 persoonsbed) kwam hij de kamer op en ik werd wakker van iets wat ik voelde..Hij zat met zijn vingers in mijn vagina ..
In plaats van schreeuwen ofzo werd ik weer die geestelijke dode Manuela, die niet kon bewegen van angst.
Hij merkte dat ik wakker was en zei dit keer dat ik stil moest zijn, hij maakte letterlijk het Sttttt geluid en nu nog walg ik ervan als iemand dat geluid maakt!
Toen ik eindelijk bij positieven kwam en me wilde verdedigen (zijn handen begon weg te duwen daar beneden) en Nee zei, toen fluisterde hij dat hij mijn broertje (een baby van net 1 jaar) zou vermoorden en ons huis in de fik zou steken, mijn zusje zou pakken en hij dreigde met nog veel meer…
En dus hield ik me maar weer stil..Die nacht is een stukje van mij gestorven.

In deze tijd kwam ook mijn eerste ongesteldheid en ik kon daar niet mee omgaan.
Ik werd onproper op mezelf, wilde niet meer ‘mooi’zijn in de hoop dat hij dan zou stoppen (hij noemde mij zijn mooie meisje) en ik knipte mijn meterlange haar af tot een bobline..Nog steeds gooide iedereen dit op de pubertijd.
Mijn kamer ruimde ik niet meer op en ik kon niet eens es mijn eigen ondergoed zien..
Ook al waren die gewassen ze voelde niet meer ‘schoon’aan omdat hij er telkens met zijn klauwen inging!
Beelden van kussende en verder gaande mensen kon ik op tv niet meer zien, en films over misbruik meed ik als de pest!
Ik kreeg vreetbuien en vrat echt alles op wat los en vast zat, wat resulteerde in een gewicht van over de 65 kilo, terwijl ik maar kort van stuk ben.
Op school kon ik niet meer meekomen en door mijn overgewicht en labiele houding was ik mikpunt van de klas.
Ook krab(te) ik mijn hele vel kapot, mijn armen en benen waren niet om aan te zien en nu nog steeds zie ik de littekens zitten en is het iedere zomer weer pijnlijk als ik een t-shirt aanmoet..Je ziet ze dan zo goed en zo word ik er telkens mee geconfronteerd..
Nu weet ik wel waarom ik dat deed, het was gewoon om lichamelijke pijn te voelen, zodat ik wist dat ik nog leefde..Ik voelde me namelijk dood..

De keren dat hij zich vergreep aan mij zijn niet te tellen..
Vlak na mijn 12e verjaardag, kerst 1992, kregen mijn ouders en dit stel ruzie om een dom spelletje en zo werd het contact verbroken. Dit was voor mij een bevrijding, al ben ik nog lang bang geweest dat de vrede hersteld zou worden..
Al met al duurde de hele misbruikperiode 1 jaar…is niet lang zou je zeggen..Maar geloof me, in deze situatie is 5 minuten nog te lang..

Er gingen 3 jaar voorbij..
Nog steeds was mijn kamer een zooitje (ik verduwde ondergoed enzo) en functioneerde ik totaal niet.
Mijn moeder was de wanhoop nabij, maar ze wist gewoon niet waar het probleem zat.

Ik leerde een vriendinnetje kennen en na een tijdje vertelde ze me in vertrouwen dat haar stiefvader zich aan haar vergrepen had. Ik, overrompeld door het feit dat ik niet de enige ben, vertel haar globaal mijn verhaal.
Ik eis van haar dat ze d’r mond houd, maar zeg wel dat ze haar verhaal tegen d’r moeder moet zeggen.
Maar in plaats van d’r mond te houden over mij verteld ze ook mijn verhaal tegen haar moeder die vervolgens weer naar mijn ouders toe gaat om dit te vertellen.

En zo kwam het dat ik op 5 oktober 1995 niets vermoedend thuiskwam en mijn moeder aangaf met mij te willen praten..Het feit dat mijn vader ook erbij ging zitten gaf mij een onheilspellend gevoel.
Mijn moeder vroeg eerst of er wat was en antwoordde as usuele ontkennend.
Toen vertelde ze me wat mijn vriendin d’r moeder had verteld..en nadat ik mijn vader liet zweren dat hij zou blijven zitten en niet de deur uit zou stormen (hij was militair geweest en mijn angst was dat hij H. wat zou doen en dat pap dan de gevangenis in moest…het is maar net waar je aan denkt op zo’n moment) .
Ik zei wel 10 keer dat ze me toch niet zouden geloven en toen kwam het hele verhaal eruit…
Mijn ouders geloofde me gelukkig meteen…en wat deed het een pijn dat ik dit aan mijn ouders moest vertellen!
(op hun trouwdag notabene..)

De rest van die avond heb ik van horen zeggen..
Mijn vader is blijven zitten dat wel..Maar mijn moeder is naar mijn oma en naar mijn nichtje die in de straat woonden gerend.

Na veel praten in de dagen die hierop volgden besloten we om toch aangifte te doen, mijn ouders lieten me vrij in die keuze. Maar ik wilde anderen hiervoor beschermen, ik had namelijk H. zijn echte gezicht en ware aard gezien en wist zeker dat hij dit vaker zou gaan doen zodra hij maar een kans en slachtoffer zou hebben!
Dus deed ik aangifte, wat een lang en pijnlijk proces was.
Ik moest alles wel 100 keer vertellen, en heb wekenlang haast op het bureau gewoond. Zelfs mijn 16e verjaardag was ik nog op het bureau..
Het was dan ook een klap in mijn gezicht toen mede door fouten van de politie het werd geseponeerd.
In de rechtbank heeft mijn moeder in wanhoop gezegd tegen de (vrouwelijke) officier dat ze het zelf dan maar eens mee moest maken dan wist ze wat een 1 op 1 situatie (de reden dat veel incest zaken geseponeerd worden) betekende en dat ze dan pas zou weten waar ze het over had. Resultaat van deze opmerking was een paar uur cel, mijn ouders werden hiervoor dus opgepakt! Ik kon wel als ik wilde een schadevergoeding krijgen in de vorm van een geldbedrag, maar dat weigerde ik. Ik zou me een prostituee voelen als ik dat geld aan zou nemen.
Wel bleek in deze periode dat zijn vriendin hiervan op de hoogte was en in feite door telkens wel mijn zusje mee te nemen en mij weigeren mee te nemen als ze even weg moest medeplichtig was.

Daarna kom je in het traject hulpverlening..pfff
Hoe krijg je een mens verder kapot??
Ik ben dan ook na een jaar, geestelijk totaal kapot, hiermee gestopt.

Met mijn ouders kon ik er moeilijk over praten, al moedigden ze me aan om het er juist wel over te hebben zodat ik met het verwerken kon beginnen. Inmiddels kan ik het wel met ze hierover hebben! Ze waren en zijn dan ook mijn grootste steunpunt geweest in deze strijd.

Mijn zusje loopt nu nog met een schuldgevoel rond dat ze erbij was en niks wist en me dus niet kon helpen, al had ze als 7-8 jarig meisje natuurlijk weinig kunnen beginnen.

Hij begon in de tussentijd een winkeltje in de binnenstad waar hij voornamelijk knutselspul voor kinderen verkoopt, hoe bizar kan het zijn!!!
Ook bleef hij dreigend door de straat rijden en bedreigingen uiten, en de politie deed niets!
Dit ‘gepest’ stopte een jaar of 3 geleden en laaide een maand of 5 terug weer op voor een korte periode..
Hij is nog steeds samen met deze vriendin en samen hebben ze 2 dochters..(iets wat een gevoelig punt blijft bij mij)

In de jaren hierna kon ik er redelijk mee omgaan, dat wil zeggen dat ik mijn leventje weer oppakte en dat ging matig tot redelijk. Ik kreeg een vriendje, maar intiem samen zijn bleef een probleem…
Toch raakte ik vorig jaar (ongepland) zwanger, een ommekeer in mijn leven..
Ik moest me namelijk bij elkaar rapen (omdat de vader zich terugtrok en onze relatie verbrak) en dat ging goed tot tijdens een echo bleek dat het een meisje was..
Ik raakte wat in paniek, want hoe kon ik haar nu beschermen zonder oeverbeschermend te worden??
Wat als zij dit ooit mee zou maken..wat wat wat..allemaal vragen en spook scenario’s gingen er door mij heen en meer dan ooit tevoren kwamen de pijnlijke herinneringen terug…

Tegen het einde van de zwangerschap ebde dit gevoel ook weer wat weg, maar de angst werd groter en groter dat zij op 20 oktober geboren zou worden..Dat was zijn verjaardag en voor mij altijd een pijnlijke datum…
Ik was de 27e uitgerekend en hoopte vurig dat ze tot na de 20e zou blijven zitten, maar dat wat eigenlijk niet moest gebeuren, gebeurde toch..
Mijn dochtertje werd op 20 oktober geboren. Het gaf mij een een andere kijk en gevoel op en bij de datum 20 oktober en soms denk ik wel eens dat zij een soort vergoeding is voor alle geleden pijn..(dat iemand dat ‘van boven’ zo heeft geregeld).

De angsten t.o de bescherming van mijn dochtertje blijven..Maar ik kan er wel mee omgaan.
En een man de luier van mijn dochtertje verschonen vind ik een ramp, ik vertrouw ze nooit helemaal..Terwijl ik eigenlijk wel weet dat mijn nieuwe vriend niks doet, maar toch…Het vertrouwen in mannen is nihil.

Ook het hele verleden kan ik redelijk mee omgaan, ik kom steeds vaker mensen tegen die ineens tegen mij vertellen dat ze misbruikt zijn, zonder dat ik überhaupt (als eerste) wat hierover tegen hun gezegd heb..
Dus schijnbaar voelen wij (de slachtoffers) aan bij wie we wel kunnen praten en bij wie niet.

Ook heb ik een radar ontwikkeld, ik noem het maar een ‘slechte mannen’ radar, ik voel welke mannen ik niet alleen mee moet zijn en ik luister ook naar mijn radar.
Ik verzorg mezelf weer goed en probeer van mezelf te houden. Dat gaat de ene dag beter dan de andere.
De moodswings die ik hierdoor heb zullen wel blijven..want zo ben ik super vrolijk en zo kan ik huilen..

Intiem(al is het maar een simpele knuffel) zijn met een man blijft een probleem…Ik blijf het iets vinden wat erbij hoort omdat het zo moet in een relatie.. Dus echt voor de fun is het zelden..
Mijn dochter kan ik trouwens wel knuffelen, dat is totaal anders..Ik heb dit alleen maar met mannen.

De pijn zal nooit echt weggaan, wel is het nu iets minder en ik zal met deze pijn moeten leven.
Het heeft me wel sterker gemaakt en gezorgd dat ik inmiddels voor mezelf opkom en wel mijn mond opentrek als me iets niet bevalt!
Al had ik dat opkomen voor mezelf liever op een andere manier geleerd..

Liefs Manuela
Dinsdag 8 juni 2003
3.31 uur

Terug naar Index Verhalen

COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers