Oktober 2007
Ik ben Me-Anne,
Ik heb een verhaal geschreven, niet heel mijn verhaal maar ik schrijf ook boeken, verhalen etc.. Dus heb een herinnering in verhaal geschreven..
Nooit!
Angstig dook ze onder de dekens. Kroop weg in het verste hoekje van haar bed en rolde de dekens om haar heen. Ze rilde. Beneden hoorde ze zachtjes de trapdeur opengaan, die daarna weer even zachtjes werd gesloten. Langzaam hoorde ze hem de trap op komen. Ze hoopte allang niet meer dat hij naar iemand anders ging. Ze wist het immers zeker.
Altijd kwam hij als mama weg was. Altijd! Een brok schoot in haar keel. Nee, ze wilde niet huilen. Hij mocht het niet zien! Zachtjes hoorde ze haar slaapkamer deur opengaan, een schim glipte naar binnen en sloot toen de deur achter zich. Nog verder dook ze onder haar dekens.
Waarom kwam hij toch altijd? Waarom moest dit allemaal haar aangedaan worden? Deze vragen schoten telkens weer door haar hoofd, maar nooit had ze er een antwoord op gevonden. Zou ze ooit wel antwoord krijgen? Ze hoorde hem naast haar, hij knielde naast haar bed.
Ze hoopte maar dat hij zou denken dat ze sliep. Maar het had geen zin, hij zou haar toch wakker maken. Ze voelde dat de dekens weer losgemaakt werden. Hij trok haar naar zich toe. “Pap alsjeblieft! Ik wil niet, ik wil slapen!” Smekend keek ze hem aan. Hij glimlachte. “Heel even maar joh, kom op!” Ze schudde haar hoofd. “Nee, ik wil niet! Ga alsjeblieft weg!”
Maar hij trok er zich niets van aan. Ze voelde zijn klamme handen al, draaide haar gezicht naar de muur. De dekens lagen alleen nog op haar benen. Ze kreeg het koud, maar zei niets. Overal voelde ze zijn handen, zijn adem rook ze naast haar.
Hij zoende haar, probeerde haar gezicht zijn kant op te draaien. Het lukte hem niet, ze wilde omdraaien, haar gezicht in het kussen duwen, maar hij hield haar vast. Ze rilde, ze had het koud. “Pap, ga nou weg! Ik heb koud”, smeekte ze. “Nog heel even”, hoorde ze hem zeggen.
Opeens hoorde ze een auto, die langzaam de dam indraaide. Opgelucht haalde ze adem. Daar was mama! Hij had het ook gehoord. Vlug stond hij op en liep naar beneden. Mompelde nog een woord van ‘sorry’, deed daarna de deur dicht en liep de trap af.
Ze trok de dekens over haar heen, rolde zich weer in het hoekje en dook zo ver mogelijk onder dekens. Wéér had ze het toegelaten. Wéér was ze zo slap geweest. Waarom durfde ze gewoon niet te zeggen: ‘Blijf nu van me af of ik zeg het tegen mama!’ Waarom durfde ze dat niet? Tranen sprongen in haar ogen. Maar ze wilde niet huilen. Wat zou het immers helpen? Helemaal niets toch?
Ze wilde gewoon zijn, zoals alle meisjes van haar leeftijd. Waarom werd juist haar het leven zo moeilijk gemaakt? Ze huilde, kon haar tranen niet meer bedwingen, maar het mocht niet! Straks kwam haar moeder naar boven en zij mocht het niet merken! Nooit mocht haar moeder hier iets van weten!
Nooit!!
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
