Mei 2006
Ik ben Samantha,
Ik ben nu 16 jaar. Ik ben net als zo vele van jullie misbruikt. Ik heb het er dagelijks heel erg moeilijk mee en het lijkt wel alsof het steeds zwaarder voor me word om er mee om te gaan.
Gelukkig heb ik super lieve ouders en een super zusje en broertje die me er wel een beetje mee kunnen helpen. Alleen zij voelen niet wat ik voel dus het is voor hun moeilijk om soms te reageren. Ook heb ik een super lieve vriend die me in alles steunt.
Het ligt nu wel erg voor de hand om te willen weten wat er gebeurd is, dus hier komt het dan…
Mijn moeder haar ouders… Mijn oma was alles voor me! Ze was zo lief en ik mocht altijd alles doen wat ik wilde. Maar mijn ‘opa’ zoals veel mensen dat noemen was later integendeel. Ik noem hem nu niet meer ‘opa’ omdat ik vind dat hij dat niet waard is. Ik noem hem vanaf nu ‘dat ding’.
Ik was een jaar of 6 toen mijn oma overleed. Ze was 62, erg jong. ‘Dat ding’ had het er erg moeilijk mee en wij (me zusje nu 14 jaar en ik) bleven daar vaak logeren. Ik denk 1 of 1½ jaar later begon hij zich denk ik alleen te voelen. Op een dag ging ik bij hem logeren zoals wij dat vaak deden. Om het weekend denk ik, eerst me zusje en toen ik. Dat is moeilijk te herinneren omdat ik het heel erg ver weg gestopt had achter een deur die niet open kon.
Maar oké, ik ging daar dus slapen en ’s avonds gingen we nog een kaartspelletje doen. Dat deden we altijd. Als dat dan was afgelopen en een van ons had gewonnen dan ging ik normaal gesproken slapen.
Maar nu was het een keer anders. Ik wilde me opa een kus op z’n wang geven om welterusten te zeggen tot hij plots zei kom even lekker op schoot zitten. Dat deed ik dus gewoon, want wat was ik 7 of 8 jaar, dus je weet niet anders.
Hij ging toen met zijn hand onder mijn truitje en begon aan me te zitten…in het begin vond ik dat heel raar maar ik wist toen niet anders en dacht dat het normaal was. En het was je ‘opa’ dus die vertrouw je wel op die leeftijd.
Dat ging zo een tijdje door totdat ik echt wilde slapen en dat ook tegen hem zei. Ik mocht toen ook gewoon gaan slapen. Maar de volgende dag begon het gewoon opnieuw. Het gebeurd zelfs als ik voor hem op de grond ging zitten dan trok hij me naar zich toe en dan zat ik op de grond voor zijn stoel. En dan ging hij weer met zijn hand onder mijn truitje en ging hij voelen en doen. Later werd dat zelfs in mijn broekje… ik zei wel eens dat ik het niet wilde en dan was het altijd van : ‘het is ons geheimpje’ of van ‘kom nou opa vind het zo fijn’.
Hij zei ook vaak: ‘je mag niks tegen iemand zeggen hoor anders ga ik de gevangenis in’. En aangezien je niet beter weet als klein kind dan zeg je niks want je houd van je opa en je wil dat hij niet de gevangenis in komt.
Het gebeurde heel vaak, eigenlijk altijd als ik bij hem ging logeren. Het gebeurde op “de stoel” dat hij aan mij zat. Maar niet alleen daar ook in bed en onder de douche. Als hij gedoucht had en hij zat in z’n badjas dan ging hij op de stoel zitten en dan moest ik weer op schoot komen zitten en moest ik ook aan hem zitten.
Ik moest hem aftrekken. Ik wist niet wat het betekende en wilde het dan ook niet. Maar hij legde het uit met voorbeeld en pakte dan ook mijn hand om te laten zien hoe het moest. Hij vond het altijd heel fijn Ik niet dus. Hij zei altijd na een tijdje dat hij heel erg moest lachen en dat het kietelde.
>Ow als ik er nu aan terug denk dan walg ik van mezelf. Het ergste is nog het gebeurde in bed en onder de douche ook nog. En altijd was ik maar dat lieve meisje dat geen nee durfde te zeggen. Als ik dit zo op schrijf voel ik me vies en schaam ik me ervoor. Het is zo denk ik zeker 3 jaar doorgegaan.
Ik had het weggestopt, heel ver weggestopt. Achter een deur met hele dikke sloten die niet open konden en de sleutels waren kwijt. Daardoor kwam ik gewoon nog over de vloer met me ouders bij hem. Ook als ik alleen moest, dat kwam omdat ik niks durfde te zeggen tegen me ouders dat ik niet naar hem toe wilde als ik weer is wat moest brengen, omdat hij het zelf niet meer kon halen. Hij gaf altijd van die goedmakertjes zodat ik maar niks zou zeggen, een bed, een fiets, geld. Altijd van dat soort dingen, totdat…
Totdat ik me lieve vriend had gevonden. En hij merkte aan mij dat er telkens wat was als we ‘verder’gingen. Hij heeft het uit me gehaald. Ik moest het van hem vertellen aan mijn ouders. Nou dat wilde ik dus echt niet…het enige dat bij me omging was dat ik ze pijn zou doen. Of dat ze boos zouden worden.
Maar integendeel ze begonnen juist te huilen en vonden het heel erg. Ze hebben hem ermee geconfronteerd en hij reageerde heel laconiek. Zo van ow…. dat onder de douche en in bed en bij de stoel…hij zei het gewoon tegen me vader. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het ergste is eigenlijk nog nu ik weet wat alles is, is dat hij al die jaren impotent was.
Het is nu zo’n 6 maanden later en ik denk er nog elke dag aan. Ik vind het erg moeilijk om er mee om te gaan. Het lijkt wel alsof het steeds zwaarder wordt voor me. Ik heb daarom dit opgezocht om misschien er mee te leren omgaan, om andere reacties te horen en om te horen hoe andere ermee omgaan.
Misschien dat ik daar wel wat van kan leren. En dat het het wat makkelijker voor mij word om er mee om te gaan. Ik weet echt niet hoe ik ermee om kan gaan. Kan iemand mij a.u.b. helpen?
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
