Mei 2004
Ik ben Sammy en ik ben ondertussen 19 jaar.
Mijn verhaal is begonnen toen ik 2 jaar was (zo heb ik gehoord van mijn opa) en dit verhaal zal voor mijn gevoel nooit eindigen. Het eerste wat ik me kan herinneren is van toen ik ongeveer 5 of 6 jaar was.
Het is allemaal gekomen omdat ik een allergische reactie had bij mijn vagina. Ik had dit tegen mijn moeder gezegd en zij dus weer aan mijn vader. Toen ik naar bed moest gaan bracht hij mij en mijn broertje naar boven. Mijn broertje moest eerst en daarna kwam hij naar mijn kamer toe. Hij las me een verhaaltje voor en we speelden nog een spelletje, daarna wou hij mijn uitslag zien en begon me te betasten en zei hij dat hij daar wel wat voor had.
Hij heeft me toen verder betast en hij stopte er verschillende voorwerpen dit deed me allemaal pijn, maar daar luisterde hij niet naar. Toen ik begon te huilen en mijn moeder begon te roepen was hij gestopt en zei hij dat ik het tegen niemand mocht zeggen want anders gingen mijn ouders uit elkaar en zou ik mijn broertje ook nooit meer mogen zien.
Dit is een paar jaar doorgegaan en ik dacht dat het allemaal normaal was. Na één jaar of twee kwamen er verschillende mannen vaker op visite als mijn moeder aan het werken was en bijna de hele familie van mijn vaders kant.
Als mijn broertje naar bed moest begon de hel voor mij. Deze vreemde mannen en de familie van mijn vader begonnen mij ook te betasten. Ik moest me uitkleden en daarna moest ik deze mensen gaan bevredigen met mijn mond. Ik werd op de eettafel gelegd en daar werd ik dan meerdere malen verkracht allemaal om de beurt. Sommige mannen maakten hier foto’s van, mijn vader zei dan dat dat was voor in “onze” fotoalbum.
In het begin wou ik dit niet doen maar dan werd mijn vader boos en werd ik geslagen. Dus gaf ik maar toe. Dit is doorgegaan tot mijn elfde verjaardag.
Twee dagen na mijn verjaardag zag ik dat mijn vader deze dingen ook met mijn broertje aan het doen was. Ik zag dat mijn broertje pijn had en dat wou ik niet. Ik heb toen de hele nacht wakker gelegen wat ik zou kunnen doen om mijn broertje te beschermen.
De dag daarop hadden we zo’n dag dat de GGD op school was en zo. Er was een vrouw van de GGD en dan moest je gaan praten over hoe je gezondheid is, deze vrouw vroeg mij op een gegeven moment hoe het bij mij thuis ging. Ik werd stil en ik begon te huilen, ik moest aan mijn broertje denken. Toen heb ik deze vrouw verteld dat mijn vader mij meerdere malen had betast en dat ik dat niet fijn vond en dat ik dat tegen niemand mocht zeggen. Deze vrouw had mij beloofd het tegen niemand te zeggen en zou proberen om mij te helpen.
De rest van de dag kon ik niet op houden met huilen en ik werd uit de klas gezet. Ik wou niet gaan en de juffrouw pakte mij vast en ik had haar geslagen, daarop werd mijn moeder gebeld en zij kwam mij meteen ophalen van school. Ik mocht naar huis gaan en thuis heb ik mijn moeder uiteindelijk ook verteld dat mijn vader mij betaste. Mijn moeder belde meteen haar vader op die ons meteen kwam halen. (Mijn opa woonde in Limburg en wij in Brabant.)
We zijn meteen mijn broertje van school af gaan halen. we moesten al onze kleren in pakken en nog een paar kleine dingen we zijn ondertussen zijn we ook nog naar het politiebureau geweest waar ik het verhaal voor de honderdste keer moest zeggen. Toen mijn opa bij ons was zijn we meteen vertrokken.
Nou woon ik ondertussen al 8 jaar in Limburg.
En ik ben er vorig jaar achter gekomen dat mijn vader niet mijn biologische vader is, en dat mijn biologische vader, waar ik sinds een paar maanden contact mee heb een hele aardige man is.
Ik heb nooit iemand verteld wat er daadwerkelijk gebeurd was alleen maar wat ik vond dat nodig was zodat mijn broertje veilig was en dat hij niet hetzelfde zou beleven als mij.
Ik ben bij verschillende praatgroepen geweest en dat heeft me heel veel geholpen. Ik schaam me niet meer ervoor wat mij gebeurd is, en ik heb geleerd dat niet iedere man zo is. Heb het nou geaccepteerd dat het nou eenmaal gebeurd is. En ik ben ondertussen ook heel gelukkig.
Maar voor mij is het verhaal nooit afgelopen. Het zal altijd in mijn gedachtes blijven. Mijn vader heeft iets van 300 nog wat uren werkstraf gekregen, voor de rest van mijn leven getekend.
Ik hoop dat hij ooit zal inzien hoeveel schade hij heeft aangericht net als al die andere mensen.
Verder hoop ik dat de mensen met de zelfde verleden als ik, gelukkig kunnen worden net als ik nou ben. Heel veel succes aan hun.
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
