Ik ben Sil
Ik ben nu 43 en wil graag mijn verhaal kwijt. Een deel ervan want er is zo veel meer nog. Lang heb ik getwijfeld wel of niet mijn verhaal vertellen. De verhalen van anderen gelezen. Het is best moeilijk om te beginnen en de juiste woorden te vinden. Mijn moeder was 17 toen ik werd geboren. Ik was een kind van een kind en een getrouwde man.
Toen kwam mijn eerste stiefvader,een moeilijke man maar hij heeft mij nooit aangeraakt. Een halfbroertje en zusje rijker kwam stiefvader nummer twee en begon de ellende.
Op een avond kwam hij naar boven zoals hij wel vaker deed. Alleen deze keer met andere bedoelingen. Hij kroop bij me in bed en begon me te betasten. Ik zei dat ik dat niet wou maar hij deed of hij me niet hoorde.
Toen ik tegenstribbelde werd hij agressief en dat heb ik geweten.
Toen hij uiteindelijk weg ging lag ik met veel pijn en ongeloof op mijn bed. Later bleek ik twee gekneusde ribben te hebben. Gevallen zei ik tegen de dokter want als ik zou zeggen wat er echt was gebeurt zou hij me vermoorden zei hij.
Mijn moeder zo bleek later wist wat er was gebeurt maar deed niets. Ik moest het maar vergeten en vergeven. Jaren heeft deze verschrikking geduurd. Vaak heb ik aan zelfmoord gedacht maar de wil om te overleven was sterker.
Op mijn 18e jaar had ik uiteindelijk de moed om weg te lopen. En heb een aantal weken bij mijn schoonouders in huis gezeten. Mijn man weet alles van wat er gebeurt is en sinds een paar jaar mijn twee kinderen ook.
Ik heb het met veel moeite en vallen en opstaan zoveel mogelijk verwerkt. Maar een terugslag kreeg ik toen mijn dochter zich vreemd ging gedragen,ik wist dat er wat was maar ze heeft lang volgehouden dat er niks was.
Uiteindelijk kwam het er uit. Ze kon en wilde niet begrijpen dat haar oma nooit had ingegrepen en vergeven kon ze haar ook niet. Ze haat haar oma om wat ze toegelaten heeft. Ik heb de beslissing genomen om een tijdje afstand te doen van mijn moeder. Mijn stiefvader is overleden aan ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose) en alzheimer, vreselijke ziekte’s maar heb er geen traan om gelaten.
Momenteel gaat het erg goed en kan ik van het leven genieten iets wat ik niet had verwacht nog te kunnen doen. Ja ik was een slachtoffer maar zie mezelf als een vechter die blijft doorgaan.
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
