Juni 2006
Ik ben VRIJHEID,
Ik wil graag mijn verhaal delen,maar weet niet hoe en waar te beginnen,daar komt bij dat ik ook nog eens voorzichtig moet zijn. Ooit heb ik het eerste deel van ons verhaal in rijmvorm opgeschreven,op dit moment zitten wij al heel ergens anders in het verhaal maar misschien moet ik beginnen met dat eerste stukje verhaal op rijm te delen;
Ons verhaal,
Het kind;
Kutje, kontje buikpijn,
afwijkend gedrag.
Ik merk;
Ik mis haar ogen,
haar geweldige lach.
De huisarts;
ziet me weer komen,
en me net zo hard weer gaan.
Ik ben;
ONGERUST,
is daar iets verkeerd aan?!!!!
De kinderartsen;
drie op een rij uiten
vanuit een zekerheid; 1 woord.
Ik huiver;
Dit is het ergste dat je kind kan overkomen,
naast dood door een ongeval ,ziekte of moord.
Mijn tweede kind;
Er kwamen verdrongen woorden over nu,
in een ander context bedoelt voor later uit haar mond.
Ik luister;
stel me volledig voor haar open
en zeg zonder aarzeling;ze zijn gegrond.
De politie;
gaat voor de dader,
naar het lijkt van iets dat niet is.
Ik deel;
Mijn lief en leed; ons alles,
het mocht niet baten,iedereen zat mis.
Mijn eerste kind;
Ze (her)kent de waarheid maar weet niet waarom,
het zit ver weg in een diepte van pijn.
Ik bespeur;
Angst aan beide zijden,
de kans op 1 kind zonder trauma lijkt klein.
De andere ouders;
die mij niet hoorden,
ze gaven gehoor maar niet aan mij.
Ik weet;
Dat wat zij niet durven denken;
de waarheid is op weg naar vrij.
Mijn omgeving;
die het zo zijnde,
niet kan plaatsen, het zij zo.
Ik begrijp;
uit een gevoel van onmacht
still along,long way to go.
Een ex;
Ook wel vader
zou er nu onvoorwaardelijk moeten zijn.
Ik voel;
frustratie door falen mijnerzijds,
samen krijgt geen kans wel de pijn.
Een oma;
haakt af in zogenaamde onwetendheid
over iets dat zij wist en weet.
Ik mis;
onvoorwaardelijk naast me een moeder,
het liefst 1 die ….. heet.
Een vriendin;
die vol overgave,
met mijn beschadigde kinderen speelt.
Ik kijk;
zie met eigen ogen wat ik mis
ik heb het duidelijk in beeld.
Een organisatie;
in het leven geroepen voor het mishandelde kind,
schendt hier eigen verworven rechten.
Ik wil;
het niet horen kinderen worden tot lokaas gemaakt
kinderen worden verkracht,het is onze plicht dat te bevechten.
De directrice;
schuift zonder genoemde reden,
de verantwoordelijkheid van “haar” baan.
Ik draag;
hem daardoor nog steeds met me mee,
op aanraden(A.M.K.)bood ik hem,haar eerst aan.
De trotse jonge moeder;
Op straat met haar pasgeborene nu,
nog veilig tegen haar aan.
Ik denk;
Zij en ik beide moeder,we hebben iets gemeen;
we moeten zorg dragen voor ons nieuwe bestaan.
COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers
