Oktober 2008

Hoi mijn naam is Wiske,

Hallo lieve lotgenoten,

Nou bij deze begin ik maar aan het schrijven van mijn verhaal. Zoals een aantal van jullie al weten ben ik een vrouw van 26. Ik woon 5 jaar samen met mijn vriend waar ik bijna 11 jaar een relatie mee heb. We wonen in een heel klein dorp in een erg leuk huis. Ik heb twee honden en een kat waar ik enorm gek mee ben. In dit dorp woon ik bijna twee jaar. Hier heb ik een nieuwe start gemaakt en een nieuw begin, weg uit het dorp waar mijn jeugd ligt.

Tot mijn 21e jaar heb ik thuis bij mijn ouders en mijn twee jaar oudere broer gewoond.
Tot mijn 22e dacht ik dat ik een goede jeugd gehad heb gek genoeg. Op mijn 21e ging ik dus samen wonen in een erg klein flatje. Het was fijn om op eigen benen te gaan staan samen verder met mijn vriend. Ik werkte al fulltime in die tijd in een winkel. Ik had het wel naar mijn zin dacht ik. Ik ben op scholen veel gepest vroeger en durfde niet meer naar school te gaan daarom ben ik al heel jong aan het werk gegaan. Vanaf mijn 17e. Wel deed ik een opleiding werken en leren, een dag per week kon ik het opbrengen om naar school te gaan. Mijn leven kabbelde in die tijd maar wat voort. Ik haalde mijn mbo diploma, woonde net samen. Er was eigenlijk niet veel met me aan de hand. Tot dat mijn vriend door zijn werkgever bedreigt werd voor mijn ogen omdat hij ontslag wilde nemen omdat hij een nieuwe baan had gevonden. Ons leven veranderde. Zijn oude werkgever bedreigde ons, en zal ons iets aan doen wanneer mijn vriend ontslag wilde nemen. Uiteindelijk heeft mijn vriend er twee maand langer door moeten werken voor hij bij zijn nieuwe werkgever mocht beginnen. In die maanden was ik erg bang, zal zijn werkgever ons echt iets aan willen doen enz enz. Tot overmaat van ramp ging kort daarna de werkgever waar ik voor werkte failliet. Ik zal per direct op straat staan. Dat kon er ook nog wel bij. Uiteindelijk is die zaak wel overgenomen, en ik behield mijn baan. Mijn nieuwe werkgever kende ik al. Zij hadden een zaak naast de zaak waar ik werkte. Het contact tussen mij en hen was wel goed. Later heeft er veel gespeeld tussen mijn werkgever en mij, maar dat is voor nu niet belangrijk genoeg.

Door al die spanningen van het werk werd er iets bij mij aangewakkerd. Ik kan niet omschrijven wat dat precies geweest is. Ik werd angstig en sliep slecht. Zoveel spanning alsof ik continu op moest voor een examen zo voelde dat. Ik wist niet precies wat me overkwam. Alles was immers toch weer rustiger geworden wat werk betrof. Ik had een baan, mijn vriend had een nieuwe werkgever dus ons leven zal eigenlijk weer rustig moeten zijn. Ik bleef de spanningsklachten houden en het werd erger en erger. In plaats van rust nemen, ging ik meer en meer werken. En werkte soms s’nachts door. ik at niet meer, of heel erg weinig. Ik sliep niet meer. En werd een wandelend wrak. Ik hield mijn masker op, wilde dat niemand zag dat het slecht met me ging.

Op een gegeven moment ging het niet meer. En nam contact op met mijn huisarts. Ik kon niet vertellen wat er met me was. Ik durfde niet met hem te praten en durfde hem zelfs niet aan te kijken. Ik schreef in die tijd op wat er met me was. Heel verward en dat liet ik hem dan lezen. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven van hem. Efexor een antidepressiva. Maar het ging niet beter. Ik werd doorverwezen naar een psychiater. En zal bij haar gesprekje hebben van een halfuurtje in de week. Intussen ging het slechter en slechter en werd suïcidaal. Op een avond ben ik naar de huisartsenpost gegaan samen met mijn vriend omdat ik niet meer wilde. Daar werd de crisisdienst gebeld. Ik wist niet wat me bezielde. Ik wist niet wat er met me was. Er kwam een hulpverlener van de crisisdienst en heb midden in de nacht een gesprek met hem gehad. Op een gegeven moment vroeg hij recht op de man af. Wiske, ben jij seksueel misbruikt? Nee antwoordde ik vol schrik. Op dat moment wist ik wat me bezielde. Wist ik waar ik zoveel last van had. Bij deze man en mijn vriend heb ik ontkend. Die nacht ben ik weer terug naar huis gegaan. En vanaf dat moment werd de hulpverlening op gang gezet. Ik kreeg in dat weekend veel last van herbelevingen aan misbruikervaringen in mijn jeugd. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had toch immers een goede jeugd gehad. De maandag daarop kwam de man van de crisisdienst bij mij thuis. Ik heb veel verteld aan hem over mijn gezin van herkomst. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel over mijn ouders vooral voor moeder. Over ruzies en spanningen in mijn gezin van herkomst enz enz. Over mijn herinneringen aan het misbruik heb ik mijn mond gehouden. De man vond dat ik ernstige dingen had meegemaakt in mijn jeugd, emotionele verwaarlozing. Verder wist hij dus van niets. Ik kon niets met zijn woorden. En het ging slechter en slechter. Tot ik op een ochtend in paniek mijn huisarts weer belde. Ik kon dezelfde ochtend nog komen. Mijn woorden naar hem waren, “er hebben mensen aan mij gezeten die niet aan mij hoorden te zitten”. Mijn huisarts vroeg hier op door. Hij vroeg, “die mensen is dat je vader of je broer? Ik kon niet meer ontkennen.

Ik ben in mijn jeugd misbruikt door mijn vader en later door mijn broer. Mijn huisarts vertelde mij toen al dat het een lang proces was waar ik door heen zal moeten, maar dat ik er door zal moeten. Ik snapte niets meer van mijzelf en verleden. De zelfde avond heb ik mijn vriend alles verteld. En hij zei tegen me, “Wiske had het me maar verteld, dan had ik je veel eerder begrepen. Hij wist dat ik met iets liep maar wist nooit wat. Bijvoorbeeld als wij met elkaar vreeën moest ik daarna altijd ontzettend huilen. Ik snapte nooit waarom, laat staan dat hij het begreep. Vanaf die dag lag mijn verleden open. En ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik kon niet meer. ik wilde niet meer verder met mijn leven. Vervolgens ben ik weer samen met mijn vriend naar mijn huisarts gegaan. En hij vond het beter dat ik opgenomen zal worden. Ik moest erover nadenken, maar een halfuurtje later stond ik alweer in zijn praktijk om aan te geven dat ik opgenomen wilde worden. Alles werd in gang gezet en dezelfde middag zal ik al op een psychiatrische afdeling van het streekziekenhuis terecht kunnen. Heel bizar vond ik dit. Het rare was toen ik bij mijn huisarts de praktijk uit liep op weg naar het ziekenhuis liep ik mijn broer tegen het lijf. Hoe is het vroeg ie aan mij. Ja goed antwoordde ik ook nog.

Mijn eerste uur in het ziekenhuis schreef ik in mijn dagboek. Hier lig ik dan op de gekkenafdeling van het ziekenhuis. Ik kreeg in het ziekenhuis veel medicijnen voor geschreven. Slaapmiddelen, kalmerende middelen, een extra antidepressiva. Ik werd verdooft met pillen. Het kon ook niet anders omdat ik al weken bijna niet geslapen en gegeten had en was erg onrustig en destructief naar mijzelf (automutileren). In het ziekenhuis was de verpleging erg lief voor me. Ze luisterden naar me, steunden me. Hielden mijn hand vast en begrepen me. Iets wat ik niet kende. Ik mocht er zijn, en mensen vonden me de moeite waard. Ook mocht ik praten over mijn verleden zonder dat ze over me oordeelden. Langzaam maakte ik daar een begin om over mijn incestverleden te delen. Langzaam maakte ik daar kleine stapje en kroop ik steeds meer uit mijn schulp. Achteraf had ik jarenlang geen contact met mensen gehad buiten mijn ouders om. Niemand had ik vertrouwd en iedereen hield ik op afstand inclusief mijn vriend. Ik was een einzelgänger om het zo te noemen. Ik had het nog nooit gedurfd mijn binnenkant aan ook maar iemand te laten zien.

Ik ben drie maanden op de PAAZ geweest en vandaar uit werd ik doorverwezen naar een kliniek voor klinische psychotherapie gericht op traumaverwerking en persoonlijkheidsstoornissen. Hier ben ik in totaal 18 maanden opgenomen geweest. Vijf dagen in de week leefde ik daar intern in een leefgroep met weinig contact naar buiten. Bellen mocht maar op gezette tijden naar het thuisfront. Er waren hele strenge regels. Ik mocht bijv. nooit alleen weg, niet lang alleen op je kamer zijn. Bellen waar iedereen je kon zien en horen enz. Ik had daar heel weinig privacy en weinig contact met mijn vriend die gewoon thuis was. Die tijd was heel heftig en indringend voor mij. Alles achtergelaten. Mijn huisje, mijn vriend, mijn honden en kat. Maar die tijd is ondanks de hele strenge regels erg waardevol voor mij geweest.

Ik groeide daar van een klein in elkaar gedoken, schuchter, verlegen, angstig meisje wat niemand vertrouwde naar en steeds volwassen wordende vrouw. Ik deelde daar over mijn verleden. Wat was nu toch zo beschadigend voor mij geweest in mijn jeugd?

Ik ontdekte dat ik vanaf mijn vijfde jaar in een droomwereld leefde. Alles is mooi, de wereld is mooi, mijn ouders zijn lief, en ik moet mij niet aanstellen. Een beeld en realiteit wat totaal niet klopte met de werkelijkheid .

Ik ben misbruikt vanaf mijn vierde/vijfde tot mijn 14e levensjaar. Eerst door mijn vader en later door mijn broer. Mijn vader betaste mij wekelijks op de zondagochtend voor ik naar de zondagsschool moest. Hij zat aan mijn vagina, waar ik vervolgens lichamelijk op reageerde. Het ergste wat ik ooit heb kunnen doen, ook al kon ik er niets aan doen, omdat het een lichamelijke reactie was. Ook gaf mijn vader mij seksuele voorlichting onder de douche toen mijn lichaam begon te veranderen naar een vrouw. Daar betaste hij mij ook weer, waarschuwend dat mannen nu iets anders van me zouden willen nu ik borsten enz. kreeg. Deze keer onder de douche was de laatste maar ergste keer met mijn vader. Ik was toen een jaar of 12 denk ik.

Mijn broer zijn handelingen waren erger vind ik. Ondanks dat mijn vaders handelingen meer indringend voor mij zijn geweest, omdat hij immers mijn bloedeigen vader is.
Mijn broer heeft alles met me gedaan. Wat je maar kunt bedenken aan seksuele handelingen. Hij heeft mij zelfs zonder onder kleren op de grond gegooid zodat de hond in mijn vagina kon bijten en af kon likken. Hier waren meerdere mensen bij die daar naar keken. Maar niemand die iets zei of in greep. Dit is ook meerdere malen gebeurd tot ongeveer mijn 14. Mensonterend. Verder heeft later een vriendje van toen en een oom ook misbruik van me gemaakt, aanranding maar dit waren minder heftiger handelingen dan tussen mijn vader en mij, en tussen mijn broer en mij
Ik word er zelf nu even stil van nu ik dit hier op schrijf. Te heftig voor woorden.

Ik heb de realiteit heel lang vervormd. Het was allemaal niet zo erg dacht ik altijd. Niet aanstellen Wiske. Ik heb de seksuele handelingen altijd in mijn herinnering gehad maar heb het eerder nooit als misbruik gezien. Totdat die man van de crisisdienst er naar vroeg. Toen wist ik dat het foute boel was. En dat ik jaren en jaren lang misbruikt ben.

Ook ontdekte ik hoe schrijnend de thuissituatie was. Ik zorgde voor het hele gezin van herkomst. Er was veel ruzie thuis. Mijn vader sloeg mijn moeder toen ik jong was. Mijn moeder heeft vaak de blauwe plekken aan me laten zien. Mijn vader heeft zelfs een keer midden in de nacht gedreigd een eind te maken aan zijn leven. Ik hangend aan zijn been. Papa blijf hier, papa je mag niet weg. Ik was een jaar of acht negen, zoiets. Mijn moeder lag op dat zelfde moment huilend in elkaar geslagen op de grond. Ik vergeet het nooit weer. Ik kon het allemaal niet snappen als kind. En dan lag ik weer in mijn bedje en dat hoorde ik de ruzies beneden weer. En ik ging er weer heen om het te sussen. Ik werd behandeld als een prinses ik was de vrouw van mijn vader. Ik ondersteunde hem emotioneel en seksueel terwijl ik nog maar een klein kind was. Ik voelde me vanaf jonge leeftijd de moeder over mijn moeder en over het gezin. En verantwoordelijk voor het welzijn van dit gezin. Ik wist niet beter toen. Het hoorde zo in mijn ogen. Hoe heftig ook. Ik snapte niet hoe heftig het was. Ik voelde mezelf ook nooit. Ik kon niet bij mijzelf stil staan.

Op school werd ik ontzettend gepest. Schele werd ik genoemd omdat ik heel iets met mijn voet naar binnen loop. Je moeder is niet goed wijs. Dat waren dingen waar ik mee gepest werd. Ik hoorde nooit ergens bij. En voelde me altijd anders dan de rest. Vriendjes en vriendinnetje had ik zelden en als ik ze had was dat van korte duur. Of mijn moeder of broer bemoeide zich weer met de vriendschap enz. Soms tot zo erg dat kinderen niet meer met me om mochten gaan. Ik snapte nooit waarom niet. Ik was een keurig aangepast meisje. Liep altijd in prinsessenjurkje enz. Hoe kon ik weten wat de invloed van mijn ouders op mijn vriendschappen was. Op veel scholen ben ik gepest. Vandaar dat ik ook al op zo’n jonge leeftijd wilde werken. Gelukkig heb ik wel mijn mbo 4 diploma gehaald ondanks alles, en ben ik met dit diploma aangenomen op mijn hbo-studie die ik nu volg.

In de kliniek kreeg ik steeds meer een helderder beeld van mijn verleden. Ik kreeg het steeds meer in kaart wat het voor mij betekend heeft. En waarom ik het zo moeilijk vind om contacten en vriendschappen aan te gaan. Mijn vertrouwen is op hele jonge leeftijd geschaad door de mensen die mijn voorbeeld hadden moeten zijn. Ik leerde in de kliniek om open te staan voor anderen. Om te delen en om mezelf stapje bij beetje te laten zien. Ik leerde mensen te vertrouwen, vriendschappen op te bouwen, samen te werken. Ruzie te maken, grenzen aan te geven. En om af en toe gewoon domme dingen te doen en lol te maken. Ik heb daar ook geweldige ondeugende dingen gedaan. Belletje trekken toen ik al 24 jaar was Bij mensen onder de ramen gaan liggen met poppenkast poppen en dan een voorstelling geven, hihi. Gewoon soms even dingen doen die kinderen ook doen. Hutjes bouwen in de gymzaal, euhm dansen, zingen enz. Ik heb daar geleerd dat ik ook een speelsere en creatieve en meisjesachtige kant heb. Dat ik niet alleen maar serieus, bescheiden en nadenkend ben. Ik kan soms nog enorm geremd zijn, bang om te leven en dat mensen mij zien. Maar gelukkig is die andere spontane kant er nu steeds vaker.

Naar 18 maanden ben ik uit de kliniek ontslagen en moest weer op eigen benen staan. In die tijd ging het goed met me. Ik pakte mijn leventje thuis weer op. En het leven met mijn vriend die ik een lange tijd gedwongen alleen heb moeten laten. Al die tijd is hij mij blijven steunen en al die tijd heeft hij in mij gelooft. Al die tijd heeft hij zichzelf weggecijferd voor mijn proces. Iets waar ik me nog vaak schuldig over voel, maar waar ik hem ook erg dankbaar voor hem. Ik heb destijds niet anders gekund, en moest mezelf laten opnemen om te overleven. Met alle consequenties van dien.

Twee weken naar mijn ontslag uit de kliniek kregen we dit huisje waar ik nu woon toegewezen. En drie weken later naar mijn ontslag waren we al verhuisd. Een week later naar mijn verhuizing startte ik ook al met mijn studie maatschappelijk werk & dienstverlening. Waar ik gelukkig toe gelaten werd doordat ik destijds mijn MBO diploma gehaald heb. De school waarop ik nu zit is de eerste school waar ik niet gepest word en waar ik gewoon bij de mensen hoor. Heel waardevol om te voelen .

Mijn vader, moeder en broer heb ik destijds geconfronteerd met mijn verleden. Mijn vader heeft in de kliniek bekend en tegelijkertijd ontkent. Mijn moeder ontkent nog steeds ook al was ze bij de bekenningen van mijn vader. Mijn broer heeft eerst ontkent, en nu sinds een jaar bekend. Mijn contact met hen is er bijna niet. Hierover heb ik al veel geschreven in mijn eerste topic.

Sinds een jaar heb ik weer therapie (hapto en psychotherapie). Dit was nodig om weer verder te kunnen. Nadat ik de kliniek uit kwam heb ik maanden lang doorgerend, ik moest zoveel en wilde weer niet stil staan bij mijzelf. Mijn therapie helpt mij weer stil te staan omdat ik nog steeds vaak naar wegrennen en vervreemden van mijzelf nijg. Soms is die droomwereld (gedissocieerde wereld) er nog wel eens, maar het word langzamer hand steeds minder vaak.

Een aantal weken geleden mijn beide ouders nogmaals geconfronteerd met mijn incestverleden en al mijn gevoelens daarover met een brief. Hun reactie is weer bekenning van het verleden maar tegelijkertijd ontkennen zij weer opnieuw mijn verleden en mijn pijn en verdriet daarover. Het lijkt erop dat zij er niets van snappen of willen snappen wat er in het verleden gebeurd is en wat de gevolgen daarvan zijn voor mij. Zij doen op geen enkele manier de moeite om zich in mij te verplaatsen. Ze handelen alsof ik niet besta, alsof ik geen recht van spreken heb. Zelfs doen ze alsof ik de dader ben, dat ik de veroorzaker ben van hun problemen en van mijn eigen problemen. Het is niet eerlijk vind ik. Hun manier van handelen ten opzichte van mij. Zij nemen geen verantwoordelijkheid voor hun eigen dochter. Dit hebben ze in het verleden nooit gedaan, maar zelfs nu nemen ze nog steeds geen verantwoordelijkheid voor hun daden en voor het welzijn van hun beschadigde kind. Hier heb ik dan ook geen woorden voor. Dit heb ik hen ook geschreven. Ik blijf met lege handen achter. Ik moet mezelf zien te redden, en heb mezelf altijd moeten zien te redden in omstandigheden en met verantwoordelijkheden die niet bij een kind horen.

Inmiddels ben ik langzaam aan het bouwen aan mijn eigen vriendenkring. Ik probeer steeds meer te delen met mensen over mijn verleden. Ik word opener, gelukkig wel.
Wel heb ik nog steeds veel last van mijn verleden. Herbelevingen, het vervreemden, nog steeds wel moeite met het vertrouwen van mensen. En vooral moeite met het losser, spontaner en ontvankelijk zijn. Moeite met mijzelf laten zien aan mensen en aan mijzelf, en heel veel moeite met het voelen van mijzelf en lichaam. Langzaam maak ik stapjes, en zal de stapjes blijven maken tot ik geheeld ben. Daar ga ik voor!

Ik ben wel dankbaar voor wat ik tot nu toe bereikt heb. Ik ben van ver gekomen vind ik zelf. En knijp mijn handen dicht dat ik kleine dingen in mijn leven al wel opgebouwd heb, en overeind heb staan. Dat pakt niemand me meer af. Wel blijft het confronterend dat dingen die voor veel mensen vanzelfsprekend zijn, voor mij totaal niet vanzelfsprekend zijn. Dat ik daar soms veel meer moeite voor moet doen. Wel ben ik blij dat ik een derde dimensie in mijn leven heb. Ik zoek veel diepgang in contacten en houdt niet van een oppervlakkig leven. Als ik voor mensen ga, ga ik ook echt voor ze. En ben dan ook enorm dankbaar dat zij ook voor mij gaan. Het leven draait voor mij om liefde. Niet om wat je hebt, maar om wie je bent. Iets wat ik denk ik door mijn verleden geleerd heb.

De weg om te helen zal voor mij erg lang zijn. Ik ben er nog lang niet. Maar al wel een eind op weg. Altijd fijn om te weten . Ondanks dat ik ook veel kwaadheid voel dat die weg nog lang zal zijn. Kwaadheid om mijn verleden. Ik overweeg om aangifte te doen tegen mijn ouders, maar wil het eerst heel zeker weten dat ik het echt wil doen.

Gedicht over mij,

Zoveel vragen
Voor mij een gedicht over jullie daden
Voor mij een gedicht vol pijn
Het betekend voor mij veel kwaden
omdat ik had gewild dat het anders zal zijn
Tot nu toe heb ik daar voor gevochten
Daarom voel ik me nu zo klein
Ik wrong me in zoveel bochten
Om de werkelijkheid maar niet te zien
Om maar weg te lopen voor de pijn
Daarom voel ik me nu zo alleen
Vies, aangeraakt misbruikt
Maar de weg moet toch ergens heen
Maar waar heen?
Omdat alles er zo na ruikt
Hebben jullie ooit nagedacht?
Ooit gedacht wat het voor jullie dochter en
kleine meid betekend?
Nee! het woord misbruik altijd maar verzacht
Maar jullie eigen kleine meid was er niet op berekend
Hebben jullie mij ooit recht in de ogen gekeken
Werd elk lief kozend woord wel uit echte liefde gezegd?
Of weg gestopt onder een warme deken
Waar zonder ooit een woord stil zwijgen is opgelegd
Tot de dag van nu mag ik er niet over praten
Ik zal jullie willen beschermen voor deze kleine boze meid
Maar ik kan het er niet meer bij laten
Omdat ik verscheurd word door het stille geheim
En omdat ik mijn leven wil leiden eerlijkheid
Ik wil een kleine onbezorgde vrouw zijn
Geen kleine meid in elkaar geplakt door tranen lijm
Die elke dag moet vechten tegen jullie daden
omdat ik om jullie lust
Een volwassen kind moest zijn.

Dit is een groot gedeelte van mijn verhaal, plus een van mijn belangrijkste gedichten die ik ooit geschreven heb over mijn verhaal en mijn gevoelens daarover. Misschien vul ik het ooit nog aan. maar vind het al heel wat dat ik dit gedeelte eindelijk hier op durf te schrijven.

Bedankt voor het lezen!

Veel liefs Wiske.

Terug naar Index Verhalen

COPYRIGHT © 2000 – 2016 Alle rechten voorbehouden
Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers