Wat is bewegingstherapie

 

Van bewegingstherapie naar psychomotorische therapie.Verdere uitbouw van het werkterrein en van werkvormen was er met name binnen de dagklinische behandeling, die begin jaren zeventig tot ontwikkeling was gekomen. Sport, spel, gymnastiek en dans werden bijvoorbeeld aangevuld met ontspanningsoefeningen, zoals de progressieve relaxatie van E. Jacobson. Voorts introduceerde men technieken uit de lichaamsgerichte , zoals de bio-energetica van A. Lowen, die zich baseerde op het grondleggend werk van W. Reich. Tot slot werd gebruik gemaakt van de z.g. actieve technieken uit de groepspsychotherapie, waarin lichaamstaal en de lichaamsbeleving een belangrijke rol speelde zoals bij de methode van A. Pesso en het werk van W. Schutz Kortom, sinds de jaren zeventig wordt de bewegingstherapie gekenmerkt door een veelvoud aan methoden en technieken. Zowel in de theorie als in de praktijk integreerde men elementen uit allerlei stromingen. Een goed voorbeeld hiervan is de Integratieve BewegingsTherapie van H. Petzold. Gaandeweg bleek het begrip bewegingstherapie te eenzijdig – het ging immers om bewegingsgedrag en lichaamsbeleving- en vanaf 1975 spreekt men dan ook van psychomotorische therapie. DOELSTELLINGEN De doelstellingen kunnen zeer divers zijn. Enkele veel voorkomende doelstellingen zijn; Vergroten van zelfsturing. Vergroten van het zelfvertrouwen. Verminderen van conflicten. Meer openstaan voor- en acceptatie van hulp. Ordening van ervaringen/emoties Bewerken van loyaliteits conflicten Positionering t.o.v. thuismilieu (systeem) Acceptatie van handicap/beperkingen Verwerking c.q. bewerking van  Ontwikkelen van gedragsalternatieven Herkennen / uiten van emoties Vergroten c.q. exploreren van creativiteit en vormgeving

Van bewegingstherapie naar psychomotorische therapie.Verdere uitbouw van het werkterrein en van werkvormen was er met name binnen de dagklinische behandeling, die begin jaren zeventig tot ontwikkeling was gekomen. Sport, spel, gymnastiek en dans werden bijvoorbeeld aangevuld met ontspanningsoefeningen, zoals de progressieve relaxatie van E. Jacobson. Voorts introduceerde men technieken uit de lichaamsgerichte , zoals de bio-energetica van A. Lowen, die zich baseerde op het grondleggend werk van W. Reich.

Tot slot werd gebruik gemaakt van de z.g. actieve technieken uit de groepspsychotherapie, waarin lichaamstaal en de lichaamsbeleving een belangrijke rol speelde zoals bij de methode van A. Pesso en het werk van W. Schutz

Kortom, sinds de jaren zeventig wordt de bewegingstherapie gekenmerkt door een veelvoud aan methoden en technieken. Zowel in de theorie als in de praktijk integreerde men elementen uit allerlei stromingen. Een goed voorbeeld hiervan is de Integratieve BewegingsTherapie van H. Petzold.
Gaandeweg bleek het begrip bewegingstherapie te eenzijdig – het ging immers om bewegingsgedrag en lichaamsbeleving- en vanaf 1975 spreekt men dan ook van psychomotorische therapie.

DOELSTELLINGEN

De doelstellingen kunnen zeer divers zijn. Enkele veel voorkomende doelstellingen zijn;

• Vergroten van zelfsturing.

• Vergroten van het zelfvertrouwen.

• Verminderen van conflicten.

• Meer openstaan voor- en acceptatie van hulp.

• Ordening van ervaringen/emoties

• Bewerken van loyaliteits conflicten

• Positionering t.o.v. thuismilieu (systeem)

• Acceptatie van handicap/beperkingen

• Verwerking c.q. bewerking van 

• Ontwikkelen van gedragsalternatieven

• Herkennen / uiten van emoties

• Vergroten c.q. exploreren van creativiteit en vormgeving